Победата над монофизитската ерес на Халкидонскиот Четврти Вселенски собор не била конечна: еретиците монофизити и понатаму постоеле во Источната Црква. Во некои места оросот на верата од Халкидонскиот собор бил дочекан со нереди и отворени побуни. Главната основа на бунтовниците ја сочинувале прости монаси кои искрено поверувале во расипаните сугестии на следбениците на ересот, дека Халкидонскиот собор ја изменил старата вера и вовел некоја нова. Проблемите поттикнати со ваквите сугестии доведувале до симнување, па дури и убиства на православни епископи и свештеници од страна на еретиците, при што за задушување на таквите побуни понекогаш морало да се употребува и оружена сила. Такви места биле Палестина, особено Египет, Сирија со престолнината Антиохија, па дури и Константинопол. За да донесат мир во Црквата некои императори, Маркијанови наследници, издавале укази со кои воглавно постигнувале резултати спротивни од саканите, со нив уште повеќе го распалувале незадоволството. Императорот Василиск (476-477) издал окружно послание (енциклион) во кој бил анатемисан Четвртиот Вселенски собор и неговите дела: „што толку го наруши единството на светите Божји Цркви и мирот во целиот свет“. Императорот Зенон (477-491) издава повелба на соединување (енотикон) во која двосмислено зборува за Халкидонскиот собор. Императорот Анастасиј (491-518) во Константинопол сакал да воведе монофизитски додаток на Трисветата песна: „Кој за нас си распнат“. Слични императорски укази причинувале се поголемо ширење на монофизитството на Исток.
Овие монофизитски немири, кои ја потресувале Црквата и по Халкидонскиот собор, дополнително ги комплицирале и зајакнувале следните околности:
Во историјата на појавата и развитокот на Несториевата ерес, значајно место имале три личности од петтиот век: Теодор, епископ Мопсуетски; Теодорит, епископ Кирски и Ив, епископ Едески. Теодор Мопсуетски бил еден од учителите на Несториј; Теодорит пишувал остри анатематизми против учењето на Свети Кирил Александриски; под името Ив Едески било упатено посланието на некој Мариј Персијанец кое содржело омаловажувачко мислење за Третиот Вселенски собор дека таму Несториј божем бил неправедно осуден, туку и многу навредливи изрази на сметка на свети Кирил. И покрај учеството на спомнатите лица во борбата против православието на страната на Несториевиот ерес, тие не биле осудени ни на Третиот Вселенски собор, кој го осудил Несториј, ниту на Халкидонскиот Вселенски собор, иако на овој се спомнале работите поврзани со Теодорит и Ив, бидејќи на нив, на тој собор, им биле вратени епископските катедри, додека за Теодор Мопсуетски соборот имал прилика во извесна мера да го изрази својот суд, занимавајќи се со неговите дела. Таквиот став на православните кон Теодорит Мопсуетски, Теодорит Кирски и Ив Едески им пружи на монофозототе можност да ја прекројуваат Црквата заради тајната приврзеност на Несторијанството. Според сведочењето на еден современик „еретиците (монофизитите) ги грделе свештениците на Црквата дека се Несториеви следбеници“. Од друга страна и несторијанците, кои на Исток се уште ги имало во голем број, извлекувале корист од околностите што спомнатите следбеници на несторијанството не биле осудени од страна на Православната Црква. Се работело за тоа што делата на Несториј со императорските укази биле забранети, но несторијанците за ширење на својот ерес прибегнувале на распространувањето на делата на Теодор, Теодорит и Ив во кои биле застапени несторијански погледи. На осмото заседавање на Петтиот Вселенски собор било директно посведочено: „Несториевите следбеници се трудат да и го наметнат на Црквата Божја своето лошо учење преку безбожниот Теодор кој бил епископ на Мопсуест, преку нивните безбожни дела, но и со посредство на она што безбожно го напишал Теодорит и со посредство на злобното послание кое го напишал Ив на Мариј Персијанец.“
Така за Црквата било неопходно да донесе осуда на Теодор, Теодорит и Ив, како писатели и активисти непријателски ориентирани кон православието и наклонети кон Несториј. Со тоа на монофизитите им бил скратен поводот за напади на Православната црква, а на несторијанците да шираст еретички погледи. Императорот Јустинијан, кој земал најактивно учество во работите на Црквата и кој зборувал од желба да ги помири многубројните монофизите во империјата со православните, а со единството во верата постигне и државно единство, се погрижил да ја отстрани поделбата во Црквата. По советот на влијателниот Теодор Аскид, архиепископ на кесарија Кападокиска, императорот во 544 година издал указ со кој биле анатемисани Теосор Мопсуестиски со сите негови дела и учења, Теосорит Кирски, за делата насочени против свети Кирил Александриски и Третиот Вселенски собор и Ив Едески, за посланието до Мариј Персијанец во кое била видлива неговата наклонетост кон несторијанството. Императорот се надевал дека указот ќе го прифатат сите претставници на црковната власт и дека на таков начин тој ќе добие општоцрковно значење. Но се случило спротивното. Указот предизвикал ново бранување во Црквата, познато под името „ спор за три глави“. И двете страни во спорот поаѓале од тоа дека во однос на Теодор, Теодорит и Ив кон Црквата, во нивниот живот и делување, имало основа и за заштита и за осуда. Било нормално императорот да се обрати со барање за потпишување на указот на патријархот Константинополски, Мина. Тој се плашел дека со потпишувањето на указот, кој повикувал на осуда на оној што не го осудил Четвртиот Вселенски собор, не се спротивстави на соборот. По извесно премислување, сепак го потпишал, но со оградување дека ако римскиот папа одбие да го направи истото, тогаш и неговиот потпис треба да се смета за неважечки. Останатите источни патријарси, Зоил Александриски, Јефрем Антиохиски и Петар Ерусалемски, исто така се премислувале дали да го потпишат указот, но на крај тоа го направиле, потикнати до некаде од чувството на одговорност, а донекаде и од страв од казна заради спротивставување. По патријарсите потпишале и останатите источни епископи.
Указот бил дочекан на Запад сосема различно, каде епископите не се плашеле толку од императорот, и затоа во своите судови и дела биле повеќе независни. Западните епископи започнале отворена борба против имераторскиот указ. Пред се, императорот морал да се соочи со спротивставување на Западната Црква во самиот Константинопол. Доверителот на папата во Константинопол, дознавајќи дека патријархот Мина го потпишал указот, го прекинал општењето со него и ги повикал другите да го направат истото. Декиј, епископ Медиолански, кој за време на објавувањето на указот се наоѓал во Константинопол, исто така јавно протестирал. Особено одлучно, сите како еден, се спротивставиле епископите од Африка кои своето несогласување со указот го изразиле дури и по пат на посебно послание до императорот кое во нивно име го составил епископот Понтијан. „Сите тие дела за кои се почна да се зборува, напишани од африканските епископи до јустинијан, преку Понтијан, нам слабо ни се познати. Ако тие некогаш дојдат до нас, ние, кога ќе ги прочитаме, ќе видиме дека тие се против вистинската вера и ќе ги осудиме, но не и самите автори, зошто веќе се упокоени. Да тие се живи до ден денешен и да не сакаат да ги осудат своите грешки, само во тој случај можеше да бидат потчинети на праведна осуда.“ Кога указот дошол до Рим, папата Вигилиј, преку двајца свои ѓакони –Пелагиј и Анатолиј-сакал пред се да добие обавестување за тоа како судат африканските епископи за указот. На молба на Римската Црква, учениот картагински ѓакон Фулгенциј Феранд одговорил со посебно послание, кое на Рим му послужил како водич во односот кон Јустинијановата уредба. Во своето послание Фулгенциј Феранд ги развива следните основни претпоставки: 1) согласност со Јустинијановата уредба би било исто што и омаловажување на знашењето на Халкидонскиот Четврти Вселенски собор; 2) не треба да се осудуваат упокоените; 3) со својата уредба императорот врши принуда над совеста на членовите на Црквата. Папата одбил да ја потпише уредбата. И во другите места на запад, како и во Грција и Илирика, уредбата (указот) била дочекана непријателски.
Откако видел дека запад се спротиставил, императорот одлучил на своја страна да го придобие римскиот папа како патријарх на Западот. За поуспешно да влијае на тогашниот папа Вигилиј, императорот го повикал во Константинопол во 547 година. Вигилиј отишол во византија и заради политички причини, заради наездата на Готите на Рим. Папата не го спомна својот однос кон указот веднаш по доаѓањето во Константинопол; патријархот Мина го оддалечил од црковното општење на четири месеци заради неговата согласност за осуда на „трите глави“. На ист начин Мина му одговорил на Вигилиј. Сепак, поради тврдиот отпор на кој наишол папата во Константинопол, и земајќи ја во предвид согласноста на сите источни епископи со осудата на „трите глави“, папата наскоро ја измени својата одлука и тој се согласил со осудата и во таа смисла го издал документот познат под името Iudicatum, во кој ја изразил својата согласност со одлуката на императорот и Источната Црква, осудувајќи го Теодор за неговото учење и дела, Теодорит за некои дела напишани против православието, и Ив за посланието до Мариј Персијанец. Но согласноста на папата Вигилиј, како подоцна се покажало, не значело и согласност на Западот со осуда на „трите глави“. Западот поведе борба против својот патријарх како отстапник на верата. Таа борба ја почнале двајца ѓакони од неговата свита во Константинопол: внукон на папата Рустик и Севастијан. Осудувајќи го Свети Кирил Александриски, веројатно заради неговото настојување да ги потчини на анатема делата на Теодор Мопсуетски, Рустик и Севасвтијан, напротив, го бранеле последниот, обајвувајќи при тоа дека папата станал противник на Халкидонскиот собор. Тие испраќале писма во кои ја докажувале неправилноста на осудата „три глави“; овие писма во некои места предизвикале толку силни спорови, што меѓу раскараните доаѓало до крвопролевање. Рустик и Севастијан дури и на императорот му се обратиле со молба во која докажувале дека папата Лав, современик на Халкидонскиот собор, бил заштитник на делата на теодор Мопсуетски. Заради своите активности, Рустик и Севастијан, заедно со други учесници на нивните „конспиративни собири“, биле лишени од црковните чинови кои им припаѓале. Како што на запад се ширел гласот за делувањето на Вигилиј, така се повеќе се зголемуваше незадоволството во црквата. Илирските епископи во 549 година се состанале на собор кој се обрати до Јустинијан со послание докажувајќи ја неправедноста на осудата „три глави“; соборот се обратил на императорот со послание во кое се бранат „трите глави“. Да не зборуваме понатаму за други места на Запад, дури и во одалечената Галија се појавила побуна против Вигилиј. Меѓу многубројните борци против императорскиот указ најистакнато место му припаѓа на епископот Гермијански (во Африка), Факунд. Тој објавил опширно дело со наслов „Во одбрана на трите глави“, во кое, врз основа на историски факти кои зборуваат во прилог на нивната православност, врз основа на одредување на поимите еретик и доказот дека не може да им се суди на упокоени, изградува своја апологија (одбрана). Во заштита на Теодор Мопсуестиски, Факунд напишал: „Теодор се упокои во мир со Црквата; чесните мажи го фалеа; целиот собор на Антиохиски епископи ја напиша неговата одбрана. Него не го осуди Халкидоснкиот собор; кога на тој собор било читано посланието на Ив, Теодор беше искитен со пофалби. Барајќи основа за осуда на Теодор, се повикуваат на Кирил кој го осудуваше Теодор; но ако се водиме од таквото сфаќање, тогаш ќе наидеме на многу примери дека некои од отците негативно се изразуваат за други, но најважно е како ќе го следиме Кирил во осудата на теодор, ако тоа претставува напад на Халкидонскиот собор на кој Теодор не е осуден? Без никаква основа сакаат да го осудат теодор како еретик поаѓајќи од неговата заблуда; еретик не е оној кој е во заблуда, туку оној за кого е докажано дека е неправославен, а останува упорен; како да се осуди Теодор како еретик кога е упокоен? Може ли тужителот да докаже дека се она што му се припишува навистина и нему му припаша? На човечкиот суд секој може да негира дека правел она за што го обвинуваат или работата некако да ја објасни во своја корист или да се одрече од заблудата за која бил обвинет; но Теодор не може да ги употребува тие погодности кои му стојат на располагање на оптужениот кој се уште е меѓу живите. Господ заповедал: што и да сврзете на земјата ќе се појави сврзано на небото, што и да разврземе на земјата веќе ќе биде разврзано на небото (Мт. 18, 18); со ова се дава на знаење дека како после смртта не треба да се разрешуваат оние кои биле сврзани на земјата, така не треба ни да се врзуваат по смртта оние кои не биле врзано на земјата. “
Во одбрана на Ив, Факунд пишувал: „ако се осудува писмото на Ив, тоа значи дека се напаѓа и Халкидонскиот собор. Неговото писмо во целина не е зло и безбожно, во него се наоѓа исповедување на двете природи на Христа, а тоа не може да се нарекува злобно или безбожно учење. Тој пишувал против анатематизмите на Ив, но ако почнеме да обрнуваме внимание на таа страна на работите, тогаш ќе дојдеме до тоа дека мора да осудиме и некои други почитувања на достојни мажи, кои исто така со неодобрување зборувале за свети Кирил“. Во одбрана на Теодорит, факунд зборува сосема малку: неговото оправдување тој го заснова на делата на Халкидонскиот собор и на односот на отците на тој собор кон Теодорит.
Сепак императорот Јустинијан барал факти кои би ја докажале законитоста на осудата на „трите глави“. Во Мопсуест, каде се наоѓала катедрата на Теодор, во мај 550 година императорот свикал помесен собор заради истражување и решавање на прашањата дали името на Теодорит било внесено во црковните диптиси? Соборот, на кој претседавал Јован, митрополит од градот Аназарв, се состоел од осум епископи, со учество на презвитери, ѓакони, ипоѓакони и претставници на светската власт. Голем број сведоци, стари луѓе и светски и духовни, биле повикани за да одговорат на прашањето дали се сеќаваат дека името на Теодор било читано во црковните диптиси и дали им е познато кога името било исклучено од нив? Поголемиот дел од исказите биле: „не знаеме и не сме чуле дека Теодор бил спомнуван во црковните диптиси. Но сме чуле дека свети Кирил, поранешен епископ на Александрија, е внесен во диптихот на местото на Теодор, и тој се спомнува се до денес со другите епископи.“ На соборот биле донесени најстари диптиси напишани на пергамент кои веќе не го употребувале за богослужба и се покажало дека во нив на местото каде по временски редослед би требало да се наоѓа името на Теодор, стои името на Кирил. Резултатот на истражувањето на овој собор бил изложен од председавачот со овие зборови: „јасно е покажано дека Теодор, кој некогаш бил епископ на овој град, во старо време не бил спомнуван при извршувањето на Боженствените Тајни и дека бил исклучен од свештените диптиси, а на местото на неговото име било запишано името на свети Кирил“; ова било соопштено и на императорот и на папата.
Со цел да се покаже неоснованоста на заштитата на „трите глави“, императорот во 551 година издал декрет со кој многу грижливо се демантираат забелешките кои биле ставени против осудата на „трите глави“. Овој указ бил поделен на три дела: ПРВИОТ содржел богословие за Светата Троица и за соединувањето на двете природи во Христа, со демантирање на оние докази кои во одбрана на монофизитството ги искажувале самите еретици. ВТОРИОТ дел содржел анатеми на разни заблуди на еретици, како во старата така и во современата Црква. ТРЕТИОТ дел ги демантира приговорите кои заштитниците на „трите глави“ ги наведувале против нивната осуда со указот на императорот.
Сепак, и покрај сите напори на императорот, Западната црква не престанувала да се спротивставува на осудата на „трите глави“. Оваа упорност се одразила и на папата Вигилиј кој почнал да се колеба во својата одлука да им даде анатема на „трите глави“. Гледајќи дека така стојат работите, императорот, заради конечно решавање на прашањето, свокува Петти Вселенски собор.
Петтиот Вселенски собор бил отворен во Константинопол на 5 мај 553 година и имал осум заседавања. На првото заседавање на соборот биле присутни 150 епископи, а на затворањето биле присутни 164 епископи. На соборот претседавал Евтихиј, патријарх на Константинопол. Меѓу учесниците на соборот напознати биле Аполинариј, патријарх на Александрија и Домн, патријарх на Антиохија. Ерусалимскиот патријарх го претставувале тројца палестински епископи. Меѓу отците на соборот имало мал број на западни епископи (6 до 8) и сите биле од Африка. Папата Вигилиј се уште бил во Константинопол и императорот сакал да го види на соборот. Соборот упатил послание до папата со предлог да се појави на заседанијата. Тројцата патријарси и 17 епископи отишле да го повикаат папата. Враќајќи се од кај него, делегацијата ги известила членовите на соборот: „кога дојдовме кај најсветиот папа, застанавме да молиме, согласно со преписките кои ги водевме со него, неговото блаженство да посака да дојде на соборот и заедно со нас да расуди за „трите глави“, објавувајки му на неговото блаженство дека нашиот најблагочестив император испратил писмо и молиме за одговор за прашањето на „трите глави“. Тој одговорил дека поради телесната слабост не можел да го исполни тоа барање, но ветил дека следниот ден ќе го искаже своето мислење за таквиот собор“. Соборот на епископите се раззишол. Повторната мисија до папата од неколку епископи и световни службеници, како и претставници на императорот доби негативен одговор, но овој пат папата своето не одење на соборот не го правдал со болест, туку отворено изјавил дека на соборот имало многу мал број на западни епископи во споредба со источните и додал дека писмено ќе се изјаснел за прашањето околу „трите глави“. И третата мисија не постигнала ништо: папата одбил да присуствува на соборот, а претставниците го известиле дека соборот ќе биде принуден да почне со работата без него. Некои западни епископи кои пристигнале во константинопол, повикувајќи се на одбивањето на папата, исто така одбиле да присуствуваат на соборот. Првата причина за ваквото одбивање се криел во тоа што папата се вратил на мислењето дека не е потребно да се донесува осуда на „трите глави“, знаејќи дека источните епископи имаат спротивно сфаќање, папата сметал дека било подобро воопшто да не се појавува на соборот.
Императорот им се обратил на отците на соборот со указ кој бил прочитан на отворањето на соборските заседанија. Во тој указ (декрет) навестен е редоследот на разгледувањата на спорното прашање: „ве молам да го разгледате она што е напишано како во другите дела на Теодор Мопсуестиски, така и во неговиот символ; ве молам да разгледате се она што светите отци го напишале за него и неговите хули, како и она што напишале писателите на црковната историја…Ве молам во целиот случај да се држите до учењето на светите отци. Ве молам да обрнете внимание што Теодорит напишал безбожно против вистинската вера и Ефескиот аобор, против споменот на Кирил и против неговите 12 глави, како и тоа што истиот Теодорит го напишал во заштитта на Теодор и Несториј и нивните хули против Кирил. Молам, исто така, да го испитате и безбожното послание кое го напишал Ив до Мариј Персијанец. Бидејќи некои се осудуваат да тврдат дека тоа послание, кое содржи безбожно учење, било рифатено од страна на светиот Халкидоснки собор, ве молам да споредите она што овој свет собор соопштил во своите одлуки, донесено во заштита на верата, со она што е во безбожното послание, за она што е праведно да биде сестрано докажано, а тоа што е безбожно да биде осудено“.
Земајќи го како основа императоровиот декрет за редослед на својата работа, отците на соборот пред се почнале да го разгледуваат прашањето за Теодор Мопсуестиски. Од неговите дела на соборот биле прочитани многу места при што се покажало дека Теодор во суштина го повторувал учењето на Несториј, осудено на Третиот Вселенски собор. Неправославните сфаќања на Теодор, откриени и разобличени од страна на соборот и наречени „ризница на злобно учење“, биле главно насочени кон учењето на двете природи во Христа и начинот на нивното соединување кое се сведувало на: 1) од Пресвета Дева Марија се роди човек, а не Бог; 2) Бог – Логосот не се родил од Дева марија, туку само бил присутен во човекот Исус при самото Негово раѓање и во текот на Неговиот живот; 3) поаѓајќи од вакво сфаќање Теодор природно доаѓал до учењето за разделување на природите во Богочовекот кои ја претставуваат суштината на Несториевото учење: по негово мислење за Исус Христос како да постоеле две лица, Боженствено и човечко, но не соединувајќи се едно во друго; 4) при тоа, спротивно на учењето на православната Црква, Теодор не правел никаква разлика меѓу човек-Христос и било кој друг човек; тој сметал дека во човекот Исус биле својствата на борба со страстите и похотите, така што според негово мислење „Христос како човек само преку своето воскресение станал неизменлив, т.е. неподложен на зло. Зошто пред воскресението од мртвите Тој го укорил Петар дека го соблазнува со своите зборови (Мт. 16, 23)? Преку своето воскресение Христос станал целосно непорочен.“ Ако Христос како човек не поседувал морално совршенство – учел Теодор – 5) тогаш Нему во достигнувањето на непорочноста Му било потребно раководството на Духот Свети и содејството на Бог-Логосот. 6) Исповедувајќи дека од Пресвета Дева Марија се родил не Богочовек, туку Христос, Теодор сметал дека Дева Марија е можно да се нарече Богородица само во преносна, а не во буквална смисла: „кога прашуваат дали Марија е Мајка на човек или Мајка на Бог, ние треба да одговориме: и едното и другото, првото по природа, второто релативно. Таа е мајка на човек, зошто во Нејзината утроба бил човек; но Таа е и мајка на Бог, зошто Бог од Неа бил роден во човек, но Тој во него бил доброволно“.
Освен тоа, во делата на Теодор, соборот открил и некои, иако не толку големи, сепак не толку безначајни заблуди, од кои некои биле на граница на ерес; поточно се работи за неговите хулни оцени кога било во прашање вклучувањето на Кинагата за Јов и Песната над песните во канонот за Светото Писмо, потоа за неговото негирање на месијанското значење на многу старозаветни пророштва кои се однесуваат на Месијата, и конечно, за неговото мислење дека името христијани исто така и и ме за други луѓе, кои, по неговите зборови, „следат било која секта“.
Потоа на соборот биле читани, исто така заради просудување на вината на Теодор за еретичка заблуда, посланија и дела на свети Кирил Александриски против Теодор, дела на Прокол Константинополски, Равул Едески и други, кои послужиле како глас на Црквата за Теодор. И кога врз основа на тие документирани факти станало јасно дека Теодоровиот начин на меслење е еретички, соборот сеуште не брзал да го осуди: отци на соборот сметале дека нивната обврска е, пред да донесат конечна одлука, да ги разгледаат и приговорите кои од страната на противниците на осудата на „трите глави“ биле ставени во одбрана на Теодор. Така неговите заштитници ја порекнувале можноста за негова осуда врз основа на тоа што Свети Кирил Александриски во едно послание го нарекол „добар Теодор“. Но читањето на посланието им покажало на отците на соборот дека Свети Кирил го нарекол Теодор „добар“ заради неговата борба против аријанството и трудот и толкувањето на Светото Писмо, а во истото послание го обвинува истиот тој Теодор заради неправилното разбирање за соеднинувањето на двете природи во Христа. При тоа отците појасниле дека доброто мислење на уважено црковно лице за друго, за кое понатаму се докаже дека е еретик, не го избавува од осуда – доброто мислење на Свети Василиј Велики за Аполинариј не го избави од осудата за ерес; папата Лав, кој во своето послание го фалел Евтих, подоцна го анатемиса како еретик. Освен тоа снисходливиот однос кон заблуденото лице понекогаш се случува поради постигнување на мир во Црквата. Свети Кирил воздржано се изразувал за Теодор само затоа да не го засили непријателството на несторијанците кон Црквата. Понатаму, заштитниците на Теодор зборувале дека него не треба да го осудат зошто веќе бил упокоен. Соборот ја докажува неоснованоста на таквиот став, повикувајќи се, заради потврдата на своето гледиште, на примерите кои покажувале дека осудата на еретиците не е излишна ниту по нивната смрт. Овде соборот главно се задржал на сведочењето на Свети Кирил Александриски и блажениот Августин. Свети Кирил напишал: „ оние кои се виновни за лошите постапки треба да бидат осудени без разлика дали се живи или мртви“. Третиот приговор на Теодоровите заштитници, кои укажале дека тој умрел во мир со Црквата и дека поради тоа не може да биде осуден, отците на соборот го отстраниле сметајќи дека во мир со Црквата умира само оној христијанин кој до крајот на животот го сочувал догмите на верата. На соборот биле прочитани и делата на Мопсуестискиот помесен собор, кој покажа дека името наТеодор во Мопсуест уште од дамнешни години било избришано од црковните диптиси.
Завршувајќи го судењето на Теодор Мопсуестиски и одложувајќи ја пресудата до моментот на разгледување на работите на сите „три глави“, соборот, според желбите на императорскиот указ, пристапи кон разгледување на делата на Теодорит Кирски, кои биле напишани како поддршка на несторијанството во борбата против православието. Соборот дојде до заклучоци дека особено следните дела на Теодорит заслужуваат осуда: 1) просудување на дванаесетте анатемизми на Кирил во кои несторијанските погледи на Теодорит нашле отворен израз, како што на пример се гледа од следново место: „Бог-Логосот не се роди од Дева по природа, туку воедно настана и се роди кога на Себе си направи храм во утробата на девица. Затоа и Светата Дева ја нарекуваме Богородица не затоа што Таа родила Бог по природа, туку затоа што родила човек соединет со Бога, Кој го создал“; 2) некои посланија во кои Теодорит со незаслужени погрдни зборови го грдел заштитникот на вистинската вера, свети Кирил Александриски. Меѓу нив било прочитано и посланието на Теодорит кое го напишал веднаш по упокојувањето на Свети Кирил; посланието било исполнето со потсмев и навреди на сметка на починатиот голем светител; 3) посланието на Теодорит до Андреј, епископ Самостатски, исполнето со ужасни хули против Третиот Вселенски собор: православните епископи од овој собор во него се претставени како злостори додека следбениците на несторијанскиот ерес се претставени како страдалници за чиста вера; 4) посланието на Теодорит до Несториј, напишан по Третиот Вселенски собор, од кој се гледа дека Теодорит долго време останал пријател на Несториј и негов предан ученик, дури и откако овој бил анатемисан од страна на Вселенската Црква, што се гледа од самото заглавие на посланието: „На мојот Господин, многу почитуван, најблагочестив и најсвет отец, епископ Несториј“. Соборот ги сослушал и писмата на Теодорит во одбрана на Теодор Мопсуестиски. Својот суд за Теодорит како автор на неправославни дела, и за односот на Четвртиот Вселенски собор во Халкидон кон него, отците на Петтиот Вселенски собор кратко го изразиле на следниов начин: „кога е во прашање она што е безбожно напишано од Теодорит, треба да се воодушевуваме на проницливоста на светиот Халкидонски собор, зошто знаејќи ги неговите богохулства, тој прво против него употребувал многу прогласи, а подоцна не го прифаќал на друг начин туку само ако овој претходно го анатемисал Несториј и неговите богохулства“.
На крај соборот почнал да ги разгледува прашањата поврзани со Ива Едески и неговото послание до Мариј Персијанец. Тука требало отците на соборот на одговорат на следното прашање: дали може да се земе како точно тврдењето дека посланието на Ива било прифатено од страна на Четвртиот Вселенски собор во Халкидон? За да одговорат на ова прашање, отците прво објаснуваат како Халкидонскиот собор постапил со самиот Ива. На соборот тој изјавил дека не е виновен за она што го обвинуваат и со самото тоа се одрекол од посланието, а со тоа тој не прифатил дека ставовите од тоа послание се вистинити. Вистина, некои отци на Халкидонскиот собор зборувале дека Ива е невин и дека неговото послание било православно. На ова отците на Петтиот Вселенски собор одговориле дека тоа било мислење на помалиот број на Четвртиот Вселенски собор, додека поголемиот дел виделе во Ива покаен човек, а треба да се раководи според мислењето на мнозинството или сите. Заради целосна и конечна потврда на тоа дека посланието на Ива не било прифатено од страна на Халкидонскиот собор, отците направиле споредба меѓу посланието до Мариј Персиенец со соборското вероисповедување; од тоа споредување се покажало дека отците на Халкидонскиот собор ги отфрлиле сфаќањата изразени во посланието. Тогаш посланието на Ива еднодушно било прогласено за еретичко.
„Го осудуваме и му даваме анатема, заедно со другите еретици, и Теодор кој беше епископ на Мопсуест и неговите безбожни дела, и она што Теодорит безбожно го напишал против вистинската вера, против 12 глави на Свети Кирил и против Ефескиот собор, и она што го напишал во одбрана на Несториј. Освен тоа даваме анатема на безбожното послание кое Ива го напишал на Мариј во кое отфрла дека Бог-Логосот, воплотувајќи се од Света Богородица и Приснадева Марија, станал човек, и го порекнува светиот спомен на Кирил, кој учеше православно, како еретик и како оној кој пишувал како Аполинариј и во која го обвинува Ефескиот собор дека во него Несториј бил сменет без суд и истрага, а го штити Теодор и Несториј и нивните учења и дела. Значи даваме анатема на горе спомнатите „три глави“, т.е. на безбожниот Теодор, со неговите бесрамни дела, Ива и неговото послание, и нивните заштитници и оние кои пишувале или пишуваат во нивна одбрана, или воопшто оние кои ги штитат трудејќи се нивната безбожност да ја заштитат со имиња на свети отци и светиот Халкидонски собор“.
На тој начин соборот ја осудил личноста и делата на Теодор, додека Теодорит и Ива не биле осудени, туку анатемисани само некои дела на Теодорит и посланието на Ива.
Потоа отците на соборот. „палејќи ја светлината на познанието од Светото Писмо и учењето на светите отци“, сметале дека е неопходно, освен спомнатото исповедување на верата, накратко по точки да ја изложат проповедта на вистината и осудата на еретиците со нивното учење. Вакви точки имало вкупно 14. Во првите 11 се изложува суштината на исповедувањето на верата насочена против ересите кои биле осудени на претходните Вселенски собори. Останатите 12, 13, и 14 точка, поподробно ја излагаат одлуката која се однесува на Теодор Мопсуестиски, Теодорит и Ива: 12) „ Ако некој го штити безбожниот Теодор, кој зборува дека едно е Бог-Логос, а друго Христос Кој бил вознемируван од душевни страсти и желби, и се оддалечувал од лошото за да напредува во делата, да стане подобар и по патот на животот да стане непорочен, Кој се крстел како прост човек во името на Отецот и Синот и Светиот Духи, дека преку крштевањето ја добил благодатта на Светиот Дух, се удостоил со посинување и како цар прима поклонение во лицето на Бог Логос, и дека по воскресението станал неподложен на помисли и целосно безгрешен. Тој исто зборувал дека соединувањето на Бог Логосот со Христа е извршено онака како што апостолот зборува за соединувањето на мажот и жената: и двајцата ќе станат едно тело (Ефес. 5, 31) и покрај сите други безбројни богохулства се дрзнал да каже дека кога Господ по воскресението им дувнал на учениците и им рекол: примете го Духот Свети (Јн. 20, 22), не им дал Дух Свети, туку дувнал само сликовито, како што зборувал и за Томиното исповедување Господ мој и Бог мој (Јн. 20, 28) кога овој по воскресението ги допрел рацете и ребрата на Господ. Тој тврдел дека Тома ова не го рекол за Христос туку дека е воодушевен од необичноста на воскресението, што го прославува Бога кој го подигнал Христа, а уште полошо, во своето божемно толкување на Делата апостолски, го споредил Христос со Платон, Манихеј, Епикур и Маркион, и зборувал дека бил како и секој од нив. Значи, ако некој го штити гореспомантиот Теодор и неговите безбожни дела и други безбројни богохулења против великиот Бог и Спасителот Исус Христос, а не го анатемисува и сите оние кои го подржуваат или штитат и зборуваат дека тој се изложил православно, и кои пишувале во негова одбрана, мудрувале како него и до смрт останале во такво безбожништво, таквите да бидат анатемисани“. 13) „Ако некој ги штити безбожните дела на Теодорит кој ги напишал против вистинската вера и против Првиот Ефески собор и Свети кирил и неговите Дванаесет глави и се што напишал во одбрана на безбожните Теодор и Несториј и во заштита на други кои мудрувале како и Теодор и Несториј кои исповедувале ипостасно соединување Бог-Логос (со тело), а не им дава анатема спомнатите безбожни дела и сите кои пишувале против вистинската вера и Свети Кирил и неговите дванаесет глави и кои умреле во такво безбожништво, на таквите анатема“. 14) „Ако некој го штити посланието кое Ива го напишал на еретикот Мариј Персијанец во кое отфрла дека Бог-Логосот, кој воплотувајќи се од Света Богородица и Приснадева Марија, станал човек, туку тврди дека од Неа се родил човек Кого го нарекуваме храм, така да едно е Бог-Логос, а друго човек, во кое го клевети Свети Кирил кој проповедал права христијанска вера, и пишувал дека бил еретик и дека пишувал како безбожниот Аполинариј и го обвинува Првиот Ефески собор дека без суд го осудиле Несториј, во кое ги штити Теодор и Несториј и нивните безбожни учења и дела. Сите спомнати и оние кои го заштитуваат ова послание, или се осудуваат да го штитат и неговото погрешно учење и се против светите отци или светиот халкидонски собор и во тоа останува до смрт, ситее тие нека бидат анатемисани“.
Заедно со прашањето за „трите глави“, отците на соборот го разгледале и прашањето на заблудата на Ориген, црковен учител од крајот на третиот век, познат по своите дарови. Со тоа била исполнета желбата на императорот изразена во неговото опширно послание до Мина, патријарх на Константинопол. Во тоа послание, меѓу останатото, се наоѓа следниов преглед на еретичките заблуди на Ориген кои по мислење на императорот, требале да се осудат: 1) Кој зборува или мисли дека човечките души претходно постоеле, дека биле умови и свети сили кои се насладувале со целосно боженствено созерцување, а потоа постанале полоши и преку тоа се оладиле во љубовтљ кон Бога, и се нарекуваат души, и дека по казна биле испратени во тела, таквите да им биде анатема. 2) Кој зборува или мисли дека душата Господова постоела претходно и дека се соединила со Богот – Логос пред воплотувањето и Неговото раѓање од Дева, да му биде анатема. 3) Кој зборува или мисли дека прво во утробата на Света Дева Марија се образувало телото на Господ Исус Христос и дека потоа со него се соединиле Богот-Логос и душата, и дека (Тој) претходно веќе постоел, да му биде анатема. 4) Кој зборува или мисли дека Логосот Божји бил како и сите небесни чинови, дека за херувимите бил херувим, за серафимите серафим, и дека воопшто бил како и сите виши сили, да му биде анатема. 5) Кој зборува или мисли дека човечките тела на воскресението ќе станат во облик на топки и не исповедува дека ќе станеме во својот прав облик, да му биде анатема. 6) Кој зборува дека небото, сонцето, месечината, ѕвездите и се над небесата, имаат душа и некакви разумни материјални сили, да им биде анатема. 7) Кој зборува или мисли дека Господ Исус Христос во идниот век ќе се распне за демоните, како што тоа го направи за луѓето, да му биде анатема. 8) Кој зборува или мисли дека Боженствената моќ е ограничена или дека Тој создал онолку колку што можел да опфати, да му биде анатема. 9) Кој зборува или мисли дека казнувањето на демоните или лошите луѓе временски ограничено и дека по одредено време тоа ќе има крај, или дека демоните и лошите луѓе подоцна ќе бидат обновени, да му биде анатема. 10) Анатема и на Ориген кој тоа го изложи, заедно со неговото безбожно, непотребно и злобно учење, и на секој кој ги поддржува таквите мисли или ги заштитува или на било кој начин се осмелува да ги повторува. Посланието се завршува со следното барање: „Во желба од најсветата Црква да се оддалечи секое соблазнување, за во неа да не остане никаков порок, и следејќи ги Боженственото Писмо и делата на светите отци кои го отфрлиле опасното и безбожно учење и кои праведно неговото учење го анатемисале, го испраќаме на твоето блаженство посланието со кое смирено те молиме да ги собереш сите најсвети епископи кои се наоѓаат во овој царски град и најбогољубивите игумани од овдешните почитувани манастири и сите одлучно да го анатемисаат горе наведениот безбожник и богоборбен Ориген, кој бил презвитер на најсветата Александриска Црква и неговото опасно и безбожно учење и сите наведени глави, а исто така молам да се испрати копија на она што твоето блаженство ќе реши по ова прашање на сите најсвети епископи и игумани на почитуваните манастири, со што и тие со сопствени потписи да дадат анатема на Ориген и неговото опасно учење со сите други еретици“.
Не епознато на кој начин на соборот била спроведена расправа и суд над лажното учење на Ориген. Врз основа на првото правило на Шестиот Вселенски собор, знаеме само дека отците на Петтиот Вселенски собор „соборно предале проклетство и го отфрлиле Теодор Мопсуестиски, Ориген, Дидима и Евагриј – кои ги основале елинските басни“.
Во Источната Црква петтиот Вселенски собор не наишол на противење за осудата на „трите глави“. Но до тоа допло во Западната црква, која пред и за време на Петтиот Вселенски собор се спротивстави на осудата на „трите глави“. Дури пола век подоцна, по вложениот труд на самиот папа, Константинополскиот собор од 553 година бил признат и на Запад, рамноправно со четирите Вселенски собори кои му претходеле.
Спомен на Петтиот Вселенски собор Православната Црква го одбележува на 25 јуни.
Translator
Посетители
ПАРАКЛИС НА МВПЦ ВО СОЛУН
ЖИВОТОТ МОНАШКИ Е ОДРЕДБА КОЈА СЕКОЈ ЕДЕН ЈА ДОНЕСУВА ИНДИВИДУАЛНО А НЕ ЗА ПРИЧИНА,ВО МАНАСТИР ИЛИ ПАРАКЛИС МОЖЕ ДА ЖИВЕАТ ПОВЕЌЕ МОНАСИ ИЛИ САМО ЕДЕН КОЈ ВО СВОЈАТА ОСАМЕНОСТ И ВО СВОЈАТА МОЛИТВА СЕ ДОБЛИЖУВА ДО ГОСПОД И ДО НЕГОВИТЕ ИСКУШЕНИЈА.
-
ДА СЕ ВАКЦИНИРМЕ ИЛИ НЕ?
Сестри и Браќа вие кој испративте маил пораки со прашање дали треба да постиме во колку се вакцинираме? Секој еден православен кој не е болен и не употребува лекови за некоја болест е оправдан и не треба да пости,додека дали да постиме во колку се вакцинираме е јасно ако сме во состојба која не е споена со здравјето секој еден треба да Пости кој ќе оди на Света Причест за Велигден. +++јован хаџи Рамноапостолни Словенски Просветители Свети Кирил и Методиј
- О, сефални и рамноапостолни Кириле и Методие, поклонувајќи се пред вашата чесна икона, срдечно ве молиме: погледнете милостиво на нас, кои со вашиот труд бевме просветени, и оградете не со вашата недремлива заштита од злобните демонски замки! Погледнете на ова лозје што го насадивте и не оставајте го на дивите свињи да го раскинуваат. Сочувајте ја, свети угодници Божји, нашата Православна вера, која вие ја изградивте врз камен-темелникот Христос, та да биде непоместлива и од овој камен да се растураат брановите на секое маловерие. Укрепете ги нашите пастири во сите добродетели и во подвигот на проповедање, вразумете ги верниците за да го слушаат нивниот глас. Сочувајте ги сите словенски земји од секое лишување, од оган и од меч, од смртоносни болести и од секакво зло. Слушнете го и секој човек, кој со вера ви пристапува и кој изискува благодатна помош од вас. Во страшниот, пак, час на смртта, бидете ни, на сите нас, благи застапници и прогонувачи на темните демонски сили, та во мир и покајание да го завршиме земскиот мегдан, да стасаме до насладување со вечните богатства и заедно со вас да ја прославуваме Пресвета Троица – Отецот и Синот и Светиот Дух. Амин!
АПОСТОЛИ ПЕТАР И ПАВЛЕ
Неговата Светост Патријарх Ерусалимски Иринеј I
Patriarch Irineos 1 Patriarch by the Mercy of God, of the Holy City of Jerusalem, All Palestine, Syria of Arabia, Beyond the Jordan, Cana of Galilee and Holy Sion.
Неговото Блаженство
Архиепископ Ветлеемски и Скандинавски ++Јован Хаџи-
ГОСПОДЕ, БЛАГОСЛОВИ ГИ МОИТЕ НЕПРИЈАТЕЛИ
Исус немал слуги, но сепак го викале Господар, Тој немал диплома,сепак го викале Учител, Тој немал лекови,сепак го викале Лекар, Тој немал војска,сепак и кралевите се плашеле од Него, Тој не освојувал воени битки ,сепак Го освоил светот, Тој не направил ниедно злодело,сепак го расапнале Тој бил закопан во гробот,сепак Тој живее денес.... МАКЕДОНСКА ВИСТИНСКА ПРАВОСЛАВНА ЦРКВА,ОСЛО
СИМВОЛ НА ВЕРАТА
Tриесет и три молитви за триесет и трите јазли на бројаницата
01. Спомни, Господи, за мир во светот. 02. Господи, Исусе Христе, помилуј ја Црквата наша и нашето Православие. 03. Господи, Исусе Христе, помилуј го Архиепископот наш и неговото братство. 04. Господи, Исусе Христе, помилуј ги, низ целата Земја, Православните клирици и лаици. 05. Господи, Исусе Христе, помилуј го нашиот Духовник и отец и неговото братство. 06. Господи, Исусе Христе, помилуј ја нашата војска и безбедносните служби. 07. Господи, Исусе Христе, помилуј ги началниците на нашиот народ. 08. Господи, Исусе Христе, помилуј ги оние кои нè мразат, нè љубат и кои се молат за нас. 09. Господи, Исусе Христе, помилуј ги нашите родители, добродетели и учители. 10. Господи, Исусе Христе, помилуј ги нашите по тело и по дух браќа и сестри и роднини. 11. Господи, Исусе Христе, помилуј ги старите и осамените луѓе. 12. Господи, Исусе Христе, помилуј ги новороденчињата, незаштитените и слабите. 13. Господи, Исусе Христе, помилуј ги децата кои учат. 14. Господи, Исусе Христе, помилуј ги младите момчиња и девојки. 15. Господи, Исусе Христе, помилуј ги наркоманите, алкохоличарите и пушачите. 16. Господи, Исусе Христе, помилуј ги сопружниците на Православните семејства. 17. Господи, Исусе Христе, помилуј ги нашите бремени сестри. 18. Господи, Исусе Христе, помилуј ги вдовиците и сираците. 19. Господи, Исусе Христе, помилуј ги разделените сопружници и нашите браќа и сестри во искушение. 20. Господи, Исусе Христе, помилуј ги болните по тело и по душа. 21. Господи, Исусе Христе, помилуј ги оние кои се трудат и работат во светите манастири и парохии. 22. Господи, Исусе Христе, помилуј ги благочестивите поклоници во светите манастири и цркви. 23. Господи, Исусе Христе, помилуј ги оние кои пловат, патуваат, летаат, затворениците и очајаните. 24. Господи, Исусе Христе, помилуј ги нашите ожалостени браќа. 25. Господи, Исусе Христе, помилуј ги судиите и политичарите. 26. Господи, Исусе Христе, помилуј ги опрелестените и оние кои го хулат светото Православие. 27. Господи, Исусе Христе, помилуј нè и дај ни време мирно. 28. Господи, Исусе Христе, сочувај нè од болест, гнев, опасност и просвети ги лекарите и болничарите. 29. Господи, Исусе Христе, сочувај нè од глад, нужда и несреќа. 30. Господи, Исусе Христе, сочувај нè од жештина, пожари и земјотреси. 31. Господи, Исусе Христе, сочувај нè од поплави, тонење и мраз. 32. Господи, Исусе Христе, упокој ги и душите на отците, мајките, браќата и сестрите, роднините, дедовците и прадедовците наши. 33. Господи, Исусе Христе, помилуј ме мене грешниот.СВЕТА ТРОИЦА
ОСЛО ПАРАКЛИС МВПЦ
ВИСТИНСКО ПРАВОСЛАВИЕ
По предавството на Православието во рацете на се попогубната појава на екуменизмот во светот, се појави Вистинското Православие насекаде во светот, така да и ние, како Македонска Вистинска Православна Црква, се залагаме за зачувување на изворните вредности на Православието како што го предале Апостолите прво на првите цркви и епископи во раното Христијанство, а потоа тие на Светите Оци, кои на Седумте Вселенски Собори ги зацврстија темелите, односно ги одредија догмите и каноните на Светата Православната Црква. Сето ова Македонска Вистинска Православна Црква се заложува ништо да не биде сменето или да претрпи влијание од современото време. Македонска Вистинска Православна Црква доследно ќе ги спроведува учењата на Светото Писмо и делата на Светите Отци во своите вистини. Македонска Вистинска Православна Црква има и ќе има добри односи со сите оние кои сакаат да ја практикуваат заповедта на нашиот Господ Исус Христос,кој го промовира единството и љубовта , и покрај разликите, ставови и традиции на едни кон други , "Кога се двајца или тројца собрани во Мое име, Јас сум во средината" "Но ако и ние, или ангел од небото, ви проповеда друго евангелие, различно од она што ви го проповедавме, да биде проклет! Како што рековме порано и сега пак велам: ако некој ви проповеда евангелие, што се разликува од она што го примивте, да биде проклет! Дали јас сега ги уверувам луѓето или Бога? Или настојувам да им угодам на луѓето? Ако уште би им угодувал на луѓето, немаше да бидам Христов служител. Зашто, ве известувам, браќа, дека Евангелието кое го проповедав не е човечко,бидејќи ниту јас го примив од човек ниту го научив, туку преку откровението на Исуса Христа."(Гал.1,8-12) „Чувајте го чедо мое јазикот, како земјата. Зборот може да се изгуби како град, како земја, како душа. А што е со луѓето што го губат нивниот јазик, земјата, душата? Немојте да земате туѓи зборови во вашата уста. Ако се земе странски збор, не сте победиле, сте се отуѓиле. Подобро е да се изгуби најголемиот град на својата земја, но не најмалите и најзначајните зборови на вашиот јазик. Земји и држави не се освојуваат со ножеви и јазици. Бидете свесни дека непријателот ќе те покори и ќе те освоји колку што многу зборови ти земе и свои ти потури. Луѓето кои ги губат своите зборови, престануваат да постојат. Постои мој синко, болест која го напаѓа јазикот на телото како болест. Се сеќавам на такви инфекции и зарази. Најчесто тоа влијае на луѓето по рабовите, на допир на една нација во друга, каде што јазикот на јазикот тара на јазикот на друга нација„
НЕМА ВЕРА,БЕЗ ВИСТИНСКА ПРАВОСЛАВНА ВЕРА
„Господи Исусе Христе, Сине и Логосу на живиот Бог, по молитвите на Богородица и на сите Твои светии, помилуј ме, грешниот и непотребниот слуга твој“.
-
ЈАКОВОВА ЛИТУРГИЈА
Литургија на Светиот Апостол Јаков,братот Господов,неговото Евангелие е прогласено за неканонско како и сето останато досега не објаснето од канонската екуменитичка црква но Вистинската Црква го Чествува +++јован-хаџи ГОСПОД НИ ДАДЕ ДЕСЕТ ЗАПОВЕДИ
1. Јас сум Господ Бог твој, да немаш други богови освем Мене 2. Не прави идол или слика на она што е горе на небото, што е долу на земјата, што е во водата и под земјата, не им се поклонувај и не им служи. 3. Не изговарај го напразно името на Господа, твојот Бог. 4. Спомнувај си за денот на одморот за да го празнуваш, шест дена работи и сврши ги сите работи, а седмиот ден посвети го на Господа, твојот Бог. 5. Почитувај ги таткото и твојата мајка за да ти биде добро и да поживееш долго на земјата. 6. Не убивај. 7. Не прави прељуба. 8. Не кради. 9. Не сведочи лажно против својот ближен. 10. Не пожелувај ништо што е туѓо.
ПРВО ПОСЛАНИЕ НА СВЕТИОТ АПОСТОЛ ПАВЛЕ ДО КОРИНТЈАНИТЕ
„24. и, откако заблагодари, го прекрши и рече: „Земете, јадете, ова е телото Мое, кое се крши за вас; правете го ова за спомен Мој!” 25. По вечера, исто така, зеде и чаша, па рече:”Оваа чаша е Новиот завет во Мојата крв; ова правете го, кога ќе пиете за Мој спомен!” 26. Оти, кога ќе го јадете овој леб и кога ќе ја пиете оваа чаша, вие ќе ја објавувате смртта на Господа, додека Он не дојде. 27. Затоа, оној што недостојно јаде од овој леб и пие од чашата Господова, виновен ќе биде спрема телото и крвта на Господа. 28. Но, човекот да се испита самиот себе и потоа да јаде од овој леб и да пие од оваа чаша. 29. Зашто, кој јаде и пие недостојно, тој го јаде и пие своето осудување, бидејќи не го разликува телото Господово. 30. Па затоа меѓу вас има многу немоќни и болни, а мнозина и умираат. 31. Оти, ако бевме се испитувале сами себе, тогаш немаше да бидеме осудени.ЗА ЉУБОВТА КОН БОГА
АСКЕТСКИ ОГЛЕДИ, СВЕТИ ИГНАТИЈ БРЈАНЧАНИНОВ „ Многу подвижници, примајќи ја природната љубов како божествена, ја распалиле својата крв и ја распалиле својата фантазија. Состојбата на распаленост лесно преминува во состојба на измама. Оние кои се наоѓале во распаленост и измама, многумина ги сметале за исполнети со благост и светост, а тие биле жртви на самоизмама. Имало многу такви подвижници во западната црква, од времето кога таа упаднала во папизмот, кој богохулно му припишува на човекот божествени особини и на човекот му оддава поклонение кое одговара и прилега само на Бога. Тие подвижници напишале многу книги во својата распалена состојба во која самоизмамата им изгледала како божествена љубов, додека растроената вообразеност им прикажувала мноштво од виденија кои им ласкале на нивната самољубовост и грдост. Сине на источната Црква! Оддалечи се од читањето на таквите книги, оддалечи се од слушањето на поуките на самоизмамените. Раководи се според Евангелието и светите Отци на источната Црква, во смирение влегувај во духовната висина на божествената љубов, преку извршување на Христовите заповеди.“АПОСТАСИЈА
На 7 декември 1965 година, АПОСТАСИЈАТА (ОТПАДНИШТВОТО) на светското Православие од Бога е целосно исполнето. Вселенскиот патријарх Атенагора и папата Павле VI истовремено „ја отповикаа анатемата од 1054 година“. Анатемата беше објавена поради папската сеерес за да се заштити Православието од богохулните доктрини кои водат во пропаст. Со „отповикувањето“ на анатемата, Атенагора официјално прогласи дека папата и неговите следбеници биле неправедно одалачени, дека Црквата погрешно тврдела дека доктрините на папизмот биле лажни и дека навистина латинскиот папизам е дел од Православието! По заедничкото отповикување на анатемата во 1965 година, протагонистите на еретичкиот екуменизам, Атенагора и папата Павле VI, се сретнале во Рим во 1967 година за да го прослават безбожниот почеток на унијата на црквите. Унијата со папистите е потпишана во Баламонд во 1993 година од страна на православни екуменисти. Единството на Западот и Истокот е воспоставено! Вистинското Православие,Македонска Вистинска Православна Црква и Патријаршија е против овој безбожнички чин и се бориме против сите богохулни модернистички движења на „канонската Православна Црква“ која со својот широк пат води милиони души во вечна погибел.-
ИЖЕ ХЕРУВИМИ
ИЖЕ ХЕРУВИМИ
Иже Херувими тајно образујушче, и животворјашчеј Тројице трисвјатују пјесн припјевајушче, всјакое ниње житејское отложим попечение. Јако да Царја всјех подимем, ангелскими невидимо дориносима чинми. Аллилуиа, аллилуиа, аллилуиа.ХЕРУВИМИ
Ние кои Херувимите таинствено ги изобразуваме и на Животворната Троица Трисвета песна му пееме, сега секоја животна грижа да ја оставиме. Како оние кои ќе Го примиме Царот на сите, со Ангелски Сили невидливо следениот. Алилуја, алилуја, алилујаАНГЕЛОТ СЕ ОТКРИВА
1. Товит го повика сина си Товија и му рече: „Синко, приготви му ја наградата што те придружуваше, а треба да му дадеме нешто повеќе.” 2. А Товија одговори и рече: „Татко, нема да бидам оштетен ако му ја дадам и половината од сè што донесов; 3. зашто тој ме доведе при тебе жив и здрав, тој ја излекува мојата жена, го донесе среброто и тебе те излекува.” 4. Старецот тогаш рече” „Тој навистина го заслужил тоа.” 5. Го повика ангелот и му рече: „Земи ја половината од сè што сте донеле, па оди си со мир.” 6. Тогаш ангелот ги повика нив двајцата на страна и им рече: „Благословувајте Го Бога, прославувајте ја Неговата величина пред сите што живеат за сето она што го направи Он за вас.Добро е да се благословува Бог, да се превознесува Неговото име и со побожност да разгласуваме за Неговите дела. 7. Добро е да се чува царската тајна, и пофално е да се разгласуваат Божјите дела. Правете добро и зло нема да ве снајде. 8. Добра е молитвата кога е сврзана со пост, милостиња и праведност. Подобро е малку со справедливост, отколку многу – со неправда; подобро е да правиш милостиња, отколку да собираш злато. 9. Милостињата избавува од смрт и може да очисти од секој грев. Оние што делат милостиња и прават добри дела, ќе живеат долго на земјата; 10. а оние што грашат – непријатели се на својот живот. 11. Од вас нема да сокријам ништо: веќе ви реков дека е добро да се сокрива царската тајна и дека е пофално да ги објавувам Божјите дела. 12. Кога се молевте ти и твојата снаа Сара, јас ги вознесував вашите молитви пред Светиот; кога ги погребуваше ти мртовците, и јас бев со тебе; 13. кога не те мрзеше да станеш и да го прекинеш твоето јадење, да станеш за да го погребеш мртовецот, не беше сокриено од мене дека правиш добро дело, и јас бев тогаш со тебе. 14. И сега Бог ме прати да те исцелам тебе и твојата снаа Сара. 15. Јас сум Рафаил, еден од седуммината ангели, кои ги однесуваат молитвите на светиите и се искачуваат пред славата на Светиот.” 16. Тогаш обајцата се преплашија и паднаа ничкум, зашто ги опфати голем страв. 17. Но тој им рече: „Не плашете се, да имате мир. Благословувајте Го Господа во векови. 18. Зашто јас не дојдов по својата волја, туку по волјата на нашиот Бог. Затоа благословувајте Го во векови. 19. Во сите денови дозволував да ме гледаат вашите очи, но јас ниту јадев ниту пиев; само на вашиот поглед така му изгледаше. 20. И сега, прославете го Бога, а јас се враќам при Бога, Кој ме прати. Сега ова што стана запишете го во книга.” 21. Тогаш станаа, но него веќе не го видоа. 22. И почнаа да раскажуваат за великите и чудесни Божји дела, да говорат за тоа како им се јавил Господов ангел.
ТЕБЕ БОЖЕ ТЕ ФАЛИМЕ
Тебе, Боже, Те фалиме, Тебе, Господи, Те исповедаме, Тебе Предвечниот Отец сета земја Те велича; Тебе (те фалат) сите ангели, Тебе – небесата и сите сили, Тебе – херувимите и серафимите Непрестајно Ти извикуваат: Свет, Свет, Свет е Господ Саваот, Небесата и земјата се исполнети од Твојата слава; Тебе преславниот апостолски хор, Тебе пофалниот пророчки број, Тебе Те фали пресветлото маченичко воинство, Тебе по сета вселена Те исповеда Светата Црква, Отецот со непоимливо величие, Твојот почитуван вистински и еднороден Син, И Светиот Утешител – Дух. Ти, Цару на славата, Христе, Ти на Отца си присносуштен Син: Ти за избавување го прими човекот, Не се згнаси од Девствената утроба; Ти го победи осилото на смртта, Им го отвори на верниците Царството Небесно. Ти седиш оддесно на Бога во славата на Отецот, Ќе дојдеш да ни судиш, како што веруваме. Затоа Тебе Те молиме: Помогни им на Твоите слуги, Коишто си ги искупил со Чесната Крв. Удостој ги со Твоите светии Да царуваат во Твојата вечна слава. (се смета дека следниве стихови, главно од псалмите, се додадени подоцна:) Спаси ги, Господи, Твоите луѓе, И благослови го Твоето наследство, Издигни ги и вознеси ги во вековите; Во сите денови да Те благословуваме Тебе И да го фалиме Твоето име во вечните векови. Удостој нè, Господи, во овој ден Да се сочуваме од грев. Помилуј нè, Господи, помилуј нè: нека биде Твојата милост на нас, Господи, како што се надевавме на Тебе. На Тебе, Господи, се надеваме, Да не се посрамиме во вековите. Амин. св.Амвросиј Медиолански-
СЕ ШТО ДИШЕ НЕКА ГО ФАЛИ ГОСПОДА
Псалм 148 1. Алилуја! Фалете Го Господа од небесата, фалете Го во височините! 2. Фалете Го, сите Негови ангели, фалете Го, сите Негови воинства! 3. Фалте го, сонце и месечино, фалете Го, сите светли ѕвезди! 4. Фалете Го, небесни небеса, и води над небесниот свод! 5. Нека го фалат Господовото име, зашто Тој заповеда и се создаде. 6. Ги постави засекогаш и довека, според закон што нема да помине. 7. Фалете Го Господа од земјата, морски чудовишта и сите бездни, 8. Оган и град, снег и магла, виорен ветер, што го исполнува Неговото слово! 9. Планини и сите ридови, плодоносни стебла и сите кедрови, 10. Ѕверови и сите животни, Лазачи и крилати птици! 11. Земски цареви и сите народи, кнезови и земски судии! 12. Момчиња и девици, старци со децата заедно. 13. Сите нека Го фалат Господовото име, зашто единствено Неговото име е возвишено! Неговата слава е над земјата и небото, 14. Тој ја поткрева силата на Својот народ, Тој ги прославува своите свети, Израелевите синови – народ што Му е близок. Алилуја! Псалм 149 1. Алилуја! Пејте Му на Господа нова песна, и во собранието на светите, Неговата фала! 2. Нека Му се весели Израел на Својот Творец! Нека Му викаат радосно синовите на Сион на својот Цар! 3. Нека Го фалат Неговото име со веселба, нека Го слават со тапанче и псалтир! 4. Зашто, Господ го љуби Својот народ, со спасение ги овенчува кротките! 5. Нека се радуваат светите славно, нека извикуваат радосно од своите постели! 6. Нека им бидат на устите слава кон Бога, а во рацете мечеви остри од двете страни, 7. за да извршат одмазда над народите, и казна над племињата; 8. за да им ги фрлат царевите во вериги, а благородниците во железни окови; 9. за да го извршат над нив одамна напишаниот суд – нека им биде на чест на сите Негови свети! Алилуја! Псалм 150 1.Слава на Бога! Фалете Го Бога во Неговото Светилиште, Фалете Го во величеството на небесниот свод! 2. Фалете Го заради Неговите силни дела, Фалете Го заради Неговата бескрајна величина! 3. Фалете Го со звуците на рогот, Фалете Го со псалтир и лира, 4. Фалете Го со игра и тапанче, Фалете Го со жичани инструменти и кавал, 5. Фалете Го со звучни кимвали, Фалете Го со воскликнувачки кимвали! 6. Сè што дише – Нека Го фали Господа! Алилуја! ПРЕД МАНАСТИРСКИ ВРАТИ
Кој тропа толку доцна во длабочината на ноќниот мир На портата затворена на светогорскиот манастир? „Веќе одамна помина вечерта и нема ноќ се зафаќа, Седи отци, калуѓери, отворете ми ја тешката врата. Светлина душата ми сака, а одмор моите нозе, Изморено е моето тело, уморни се моите нозе. Но крепка е волјата моја која ноќва кон вас ме води, Да го посветам животот на верата и на слободата да им годи. Ги презрев царските дворови, царската круна и облека, И сега еве светлина барам во скромниот манатстир до века. Отворете ми ја, чесни отци, тешката манастирска врата, И примете го царскиот син како најмлад од сите вас браќа. Зашкрипи тешката врата, а над неа бувот се тргна И со крештење ги разви крилата и се сокри во ноќта црна. А на прагот на храмот свет, каде Божјето име се слави, Со факел запален настојникот се јави. Тој факелот горе го крева, над својата глава света, И здогледа, чудејќи се, безопасно босо дете. Високо му е бледото чело, со измрсени густи коси, Но челото возвишено, божествена мудрост го краси. За рака го зема старецот, му го бакна бледото чело, И низ солзи прошепти: „Те примаме мило чедо“. Векови поминаа од таа ноќ чудесна, Векови поминаа и многу ќе поминат уште. Но тоа дете уште живее зошто живее неговата слава, Зошто тоа дете беше Растко, син на Немања, Свети Сава.ИСАИЈА,гл.10
1. Тешко им на оние што создаваат неправедни закони и пишуваат остри решенија, 2. за да ги отстранат сиромасите од правосудието и да ги ограбат правата на слабите меѓу Мојот народ, за да ги направат вдовиците свој плен и да ги грабаат сираците. 3. А што ќе правите вие во денот на посетата, кога смртта ќе дојде оддалеку? Кон кого ќе прибегнете за помош? Каде ќе го оставите богатството свое? 4. Без Мене тие ќе се превиваат меѓу окованите и ќе паднат меѓу убиените. При сето тоа нема да се одврати гневот Негов, раката Негова уште е протегната.
Братства
ОЧЕ НАШ
Молитвата „Оче наш“ е Господова молитва изговорена од устата на нашиот Спасител Господ Исус Христос. Според Светите Отци молитвата „Оче наш“ е скратено Евангелие, која секојдневно се кажува, најмалку трипати во денот: наутро, напладне и навечер, молитва со која се отпочнуваат сите богослуженија и молитвословија. Преведена е на сите можни јазици на кои е преведено Светото Писмо. Оваа молитва Господ ја кажал на самиот почеток на својата јавна проповед откако ги изговорил Заповедите на Блаженствата на прочуената „Беседа на гората“ во која ги изговорил основните поставки на Своето учење. Молитвата „Оче наш“ е образец како треба да се молат христијаните за разлика од еврејските првенци, фарисеите и книжниците. Господовата молитва има седум прозби и славословие. Првите три се однесуваат на Бог – Отецот, а другите четири на нас луѓето. Од сите прозби многу значајна е шестата која вели: „...и не не воведувај во искушение...“ Многумина велат како тоа Бог не воведува во искушение, ако Тој е Бог на љубовта, на мирот, на спасението? Бог не не воведува во искушение, но допушта искушенија и затоа Го молиме да не заштити од искушенијата. И самиот Господ, иако безгрешен, иако Божји Син, беше искушуван од сатаната. А искушението за вистинските верници значи челичење – да бидеме цврсти во верата. Знаеме од Светото Писмо какви искушенија имале праведниот Јов, патријархот Авраам кој бил спремен да го принесе на жртва својот син единец Исак и многу други примери.По оваа прозба е „...избави не од лукавиот...“ што значи дека првиот искушувач е ѓаволот, потоа светот, како и нашето тело кое постојано не распнува со своите страсти и прохтеви. Молитвата „Оче наш“ треба секој христијанин да ја знае на памет и во секое време и при нејзиното изговарање се стои исправено или се коленичи, се зависи од празникот и времето.A Morning Prayer by St Patrick
Lorica by St. Patrick (Lorica was a mystical garment or breastplate that protected the wearer from danger and illness. The word was attributed to this prayer because of the sections in it regarding protection from physical and spiritual enemies.) st patrickI arise today Through a mighty strength, the invocation of the Trinity, Through belief in the Threeness, Through confession of the Oneness of the Creator of creation. I arise today Through the strength of Christ’s birth with His baptism, Through the strength of His crucifixion with His burial, Through the strength of His resurrection with His ascension, Through the strength of His descent for the judgment of doom. I arise today Through the strength of the love of cherubim, In the obedience of angels, In the service of archangels, In the hope of resurrection to meet with reward, In the prayers of patriarchs, In the predictions of prophets, In the preaching of apostles, In the faith of confessors, In the innocence of holy virgins, In the deeds of righteous men. I arise today, through The strength of heaven, The light of the sun, The radiance of the moon, The splendor of fire, The speed of lightning, The swiftness of wind, The depth of the sea, The stability of the earth, The firmness of rock. I arise today, through God’s strength to pilot me, God’s might to uphold me, God’s wisdom to guide me, God’s eye to look before me, God’s ear to hear me, God’s word to speak for me, God’s hand to guard me, God’s shield to protect me, God’s host to save me From snares of devils, From temptation of vices, From everyone who shall wish me ill, afar and near. I summon today All these powers between me and those evils, Against every cruel and merciless power that may oppose my body and soul, Against incantations of false prophets, Against black laws of pagandom, Against false laws of heretics, Against craft of idolatry, Against spells of witches and smiths and wizards, Against every knowledge that corrupts man’s body and soul; Christ to shield me today Against poison, against burning, Against drowning, against wounding, So that there may come to me an abundance of reward. Christ with me, Christ before me, Christ behind me, Christ in me, Christ beneath me, Christ above me, Christ on my right, Christ on my left, Christ when I lie down, Christ when I sit down, Christ when I arise, Christ in the heart of every man who thinks of me, Christ in the mouth of everyone who speaks of me, Christ in every eye that sees me, Christ in every ear that hears me.