ДВАЕСЕТ ПИСМА ДО ПРИПАДНИК НА ЈЕХОВИНИТЕ СВЕДОЦИ

ПИСМО БРОЈ 1
ЗА ИСТОРИЈАТА НА ХРИСТИЈАНСТВОТО
Драг пријателе,
Од личното истражување на официјалниот став на Јеховините сведоци за ранохристијанската историја, заклучив дека вие не ја познавате таа област. За вас таа е ваква: Апостолите го ширеле Христијанството и по нивната смрт тоа се расипува применувајќи паганаски елементи. Црквата паднала и станува легло на божемно христијанско учење. Обезглавениот труп на црквата гние во призвраноста за овој свет, а со доаѓањето на царот Константин таа потполно паѓа во рацете на овоземната власт која е под директен надзор на сатаната. Корупција, хедонизам, секуларизам и желба за световна моќ владеат со оние кои себе се нарекуваат христијани. Темнината која владеела повеќе од 1500 години, од време на време, ја пробивал по некој зрак на светлина оличен во некои поединци кои единствени во историјата ја сфатиле Библијата на вистински начин и кои единствени правилно веруваале (меѓу тие поединци е, секако, и еретикот Ариј), се до 19. век кога во Америка овој зрак на светлина не станал изгрејсонце во ликот на трговецот Расел и неговата организација Јеховини сведоци! Со тоа Христијанството, пречистено и од Бога благословено, после повеќе од 1500 години повторно излегува на историската сцена.
Простете, но ова е навистина доста наивно, нешто што и самите го предчувствувате само не сакате јавно да признаете зошто вистинската историја на Христијанството, која ја познава и основачот, воопшто не оди во прилог на доктрината на организацијата на Јеховините сведоци. Да почнеме со ред трудејќи се да не западнеме во преопширност бидејќи темата е многу комплексна.
1) ХРИСТИЈАНСТВОТО ВО КОЛЕВКАТА НА ЕВРЕЈСКИОТ ХРАМ
Најскапоцените и најзначајните податоци за ранохристијанската историја ја наоѓаме во самото Свето Писмо. „Делата на апостолите“ ни говорат за постанокот на Црквата, за Пентекост (Симнување на Светиот Дух, Духови, Педесетница) и почетоците на нејзиниот живот: „И секој ден беа истрајно и еднодушно во храмот и кршејќи леб по домовите, примаа храма со радост и во чистота на своите срца“ (Дап. 2, 46). Тука можеме да запазиме неколку многу важни моменти од христијанскиот живот. Првите христијани биле Евреите кои сметале дека со Христијанството се остварени сите надежи и ветувања за Месијата назначени во Стариот Завет. Така ерусалимскиот храм го доживувале повеќе како свој дом, отколку како храм на старозаветниот јудаизам. Затоа апостол Лука вели дека „беа истрајно и еднодушно во храмот“. Преку храмот Христијанството прима богослужење кое, исто така, раните христијани го сметаат повеќе свое отколку јудејско. Но, неограничувајќи се само на храмот, поучени од Христовиот разговор со Самарјанката, ги прошируваат своите богослужења и во приватни домови. Затоа првиот облик на градење на христијанските храмови се базилика, која има облик на тогашните световни куќи со централна голема одаја.
Христијаните, исто така, „кршеле леб“ секојдневно, т.е. се причестувале, што е објавено во склоп на „агапе“, вечерата на љубовта, на која делеле заедничка трпеза. Во Светото Писмо не постои прецизен опис на тие богослужења, затоа што тие биле „органски дел“ на Христијанството, секојдневие позната на секој поединец, за што немало потреба да се опишува посебно. Но, веќе во вториот век постојат записи за точниот поредок на Литургијата (богослужењето) која се содржела од молитви, псалмопоења и химни кон Христа, за кои апостол Павле говори во посланието до Ефесјаните глава 5, 19 и во второто послание до Тимотеј глава 2, 11-13, (каде е даден дел од химната која подоцна станала позната како химна на Свети Климент Александриски, а е сочувана до денес).
Дефинитивното разделување на Христијанството и Јудејството почнува со отворениот прогон на христијаните од страна на традиционалните евреи предводени од фарисеите и книжниците. Првата жртва на тој прогон е младиот архиѓакон и првомаченик Стефан, кој страда во 37 година. Од тогаш Црквата станува самосвесна, со посебен идентитет и призив, веселнска (раскинувајќи ги традиционалните и националните окови) и со мисија на проповедување на Евангелието од еден до друг крај на светот. Првите чекори на Црквата во светот се запечатени со крвта на Мачениците Апостоли, но и многубројни чуда кои Господ ги правел преку своите избраници.
Идејата на вашите Јеховини сведоци дека Црквата умрела додека вие не сте се појавиле, ја противрекува не само христијанската наука, туку и зборовите на Господ Исус Христос: „Јас сум со вас во сите денови до свршетокот на векот“ (Мт. 28, 20). Иако се шпекулира со оваа изјава, крвавата и маченичка историја не може да се промени, како ни фактот дека Христос е „глава на Црквата“ (Дап. 20, 28), овенчана со крвта на мачениците и верниците, така да до денешни денови Црквата не е, и ниту може да биде, без својата Глава Господ, ниту пак Главата е без телото – Црквата!
Значи, на Апостолскиот собор во 51 година во Ерусалим, христијанската Црква раскинува со јудејскиот традиционализам и заминува во светот.
2) ПОЧЕТОК НА ПРОГОНИ И МАЧЕНИШТВА
Ми прочитавте дел од книгата на Јеховините сведоци „Човештвото во потрага по Бога“ (стр. 260, оддел 37) каде се зборува за прогонството на христијаните од страна на Рим, но не се наведуваат имињата на настраданите. Вашиот аргумент за тоа изостанување е дека луѓето не треба да се воздигнуваат и обожаваат. Но, таквата изјава е спротивна на заповедта од Светото Писмо: „сеќавајте се на своите учители кои ви го проповедаат словото Божјо; гледајте на свршетокот на нивното живеење и поддражавајте ја нивната вера“ (Ев. 13, 7). Има ли подобро проповедување од страдањето за Христа? Има ли посилна вера од верата на оној кој со својата крв ја потврдил? Има ли поголема љубов од онаа која заминува во смрт заради Христос? Ве прашувам: зарем учењето на таквите примери е обожавање? Зарем е обожавање прославувањето на оној кој Бог го прославил?
Иронијата да биде поголема, во истата ваша книга најдов повеќе податоци за Расел, отколку за страдањата и за мачениците во првите три века, што јасно покажува кој всушност е заслужен за постоењето на Јеховините сведоци. Сепак, благодарение на Господ, сеќавањето на ранохристијанските маченици до денес е сочувано во пазувите на Светата Апостолска Црква, така да ги знамеме имињата и описот на страдањата на многу маченици. Постојат христијански дела кои говорат за страдањата, но и извештаи од процеси и судења водени против христијаните кои ги составувале нехристијани. Еден од првите такви извештаи е за страдањето на Антипа, епископ Пергамски во 92 година, кого апостол Јован го спомнува во Откровението, глава 2, 13.
Така знаеме и како пострадале Апостолите: Свети Апостол Петар и Павле пострадале во Рим за време на прогонот на Нерон во 67 година; Апостол Јаков, братот Господов, бил претходно убиен од страна на Евреите во 62 година; Апостол Андреј бил распнат на крст во Патрас (Грција); Јаков Заведеев пострадал од мечот на Ирод Агрипа во 44 година; Апостол Јуда пострадал во Ерменија; Апостол Вартоломеј, исто така, пострадал во Ерменија така што бил одран жив; Апостол Тома го завршил земниот живот во Индија избоден со стрели; Апостол Марко маченички пострадал во Египет; Апостол Лука бил обесен за маслиново дрво и т.н….
Маченичката смрт е многу повеќе од самата проповед, таа е потврда за христијанската вера, евангелие на дело („кој не се одрече од себе, не е достоен на Мене“).
По страдањето на Апостолите, управувањето на Црквата го превземаат епископите (грчки: Επισκοπος – надзорник) поставени од самите Апостоли. Некои од нив ни се познати од самото Евангелие, како на пример Закхеј (Лк. 19, 2) кој по обраќањето го следел Апостол Петар, а овој го поставил за епископ во Кесарија; Лазар, кого Господ го воскресна по четиридневната смрт, бил епископ на Кипар; Тимотеј, по смртта на Апостол Павле, заминува во Ефес кај Апостол Јован и по неговото заробеништво на Патмос, станува епископ Ефески (бил убиен од страна на незнабошци околу 93 година); Тит бил од Крит, воспитуван во грчки дух, но откако слушнал за Христос, заминува во Ерусалим каде лично Го видел Спасителот. Подоцна станува ученик на Апостол Павле, кого го погребал по страданието. Се вратил од Рим на Крит каде управувал со црквата до крајот на животот…Спомнав само неколкумина епископи, воглавно оние кои се спомнати во Светото Писмо.
По Нерон (54-68) и Домицијан (81-96) кои не го разликувале Христијанството од Јудејството, следниот голем гонител на христијаните е Трајан (98-117) кој добро ги разликувал. Во негово време пострадал Игнатиј Богоносец, епископ Антиохиски, кој бил ученик на Апостол Јован, а на антиохиското епископско место го заменил Апостолот Петар. Трајан, пред походот на Ерменија и Персија, боравел во Антиохија каде водел разговор со Игнатиј, наговарајќи го да му се поклони и да признае за бог. Кога овој тоа го одбил, бил фрлен на ѕверовите во Рим. Со тоа Трајан принел жртва на божицата на Рим пред походот и ги забавил Римјаните. Игнатиј бил осуден како „татко на сите христијани“ и тргнал, во придружба, за Рим. Во текот на патувањето им пишувал на црквите кои се наоѓале во градовите низ кои поминувал, предупредувајќи ги на ересите кои почнале да се појавуваат. Посланијата кои тогаш ги напишал се сочувани до денес: послание до Римјаните, Ефесјаните, Магнежаните, Тралијанците, Филаделфијците, Смирјаните и Поликарт, епископ Смирски. Игнатиј, како и неговиот учител Јован, водел жестока борба против еретиците евионитагностици (кои го одрекувале божеството на Господ Исус Христос) и докети (учеле дека Господ имал само привидно тело и дека со самото тоа страдањата биле привидни). Темата на сите посланија е „сведочење за Христа“. Христос за Игнатиј бил „овоплотен Син Божји, Бог вистински јавен во вистинско тело, роден како човек со тело од света Дева Марија и Светиот Дух, Кој е единствениот Спасител и Искупител, вера и љубов, крст и воскресение, живот и спасение, леб и крв на вечниот живот; предвечно Слово Божје и љубов Божја, весник на бесмртноста и непропадливоста за родот човечки и сето создание Божје…“
Бидејќи богословието за Света Троица (во посланието до Ефесјаните 9, 12 го опишува односот на Ипостасите на Света Троица кон човекот) е многу изразено кај Игнатиј, во литературата на јеховините сведоци за него нема да пронајдете ништо без разлика што тој е ученик на Апостол Јован и кој пострадал за верата Христова во 107 година во римскиот колосеум, за бреме на царувањето на Трајан.
Критикувајќи го догматот за Света Троица во брошурата: „дали треба да се верува во Светото Троиство?“ ги цитирате доникејските Отци на Црквата кои, според вас, не верувале дека Господ Исус Христос е Бог. На страна 7 од спомнатата брошура го цитирате Свети Јустин Филозог маченик, Свети Иринеј епископ Лионски, Свети Климент епископ Александриски, Тертулијан, Свети Иполит, епископ Римски и Ориген, но вашите цитати се сведени на два-три збора и ништо повеќе! Не се спомнува од каде се земени цитатите, ниту едно дело од некој Отец не е наведено. Зошто? Прво затоа што вашите тврдења, дека доникејските Отци не верувале во Бога во три ипостаси, не се точни! Второ, нека секој Јеховин сведок се запраша: ако учи за Бога онака како учеле ранохристијанските Отци на Црквата, зошто тогаш не му се достапни за проучување делата на тие Отци? Зарем „Кулата на стражарите“ е побитна за христијанската наука од делата на непосредните апостолски ученици и нивните ученици? Бидејќи секој Јеховин сведок, проучувајќи го делото на било кој од овие наведени Отци, наскоро би сфатил дека ранохристијанската наука е сосема различна од онаа кој ја проповеда и дека не се наведени насловите на цитираните дела. Изложувањето на богословието на секој од Отците посебно би завзело многу простор, затоа избрав да го запознаете накусо богословието и личноста на Свети Иринеј Лионски.
Во кој дел Свети Иринеј Лионски говори дека предчовечкиот Исус егзистирал одвоено од Бога и бил подреден, зошто не е наведено во брошурата на Јеховините сведоци, но тие така тврдат. Сочуваните дела на Свети Иринеј Лионски се: “Разобличување и побивање на лажното значење“ или скратено: „Против ересите“), „излагање на апостолското учење“, како и бројни фрагменти. Познато е дека ја напишал книгата: „За знаењето“, „За монархијата“ или за тоа дека Бог не е творец на злото, „За осуммината“ и „За расколот“.
Во богословието на Свети Иринеј Лионски, Бог во однос кон светот е Творец, а нашето знаење за Бога доаѓа преку Логосот. Еве што тој вели во делото „Против ересите“, 4, 38: „Синот е мера на Отецот, затоа што Он Го содржи Отецот“, т.е. во Синот е Отецот потполн („зошто во Него живее сета полнота на божеството телесно“ Кол. 2, 9; што за секој Отец и христијанин значело и значи дека Господ Исус Христос е БОГ). Во истиот дел понатаму се вели: „Бог постанал човек“, „Господ е тој кој го спаси човекот“, како и понатаму: „да спасението не ни дојдеше од Бога, тоа немаше да ни биде сигурно. Човекот да не е соединет со Бога, човекот не би можел да стане учесник во бесмртноста…“ Во продолжение Свети Иринеј го изложува православното учење за богочовечката природа на Господ Исус Христос (Против ересите: 3, 21; 3, 18; 4, 20; 5, 1).
Свети Иринеј се вбројува меѓу наголемите богослови на Црквата, а особено се значајни неговите учења за Света Троица и Логосот, учењето за единството на битијата Божји (значи дека не се три Бога, туку еден во три личности), учењето за овоплотувањето, екслисиологијата (учењето на Црквата), учењето за Светото Предание и Светото Писмо и т.н.
Свети Иринеј Лионски бил ученик на Свети Поликарп Смирски (ученик на Свети Апостол Јован), кој го испратил во Лион за да му помогне на тогашниот епископ Потин. Кога Потин пострадал во 178 година Иринеј го заменил во предводување на лионската црква. Пострадал маченички заедно со илјадници свои духовни деца во 202 година, за време на суровото гонење на Септимиј Север.
Свети Иринеј Лионски во потполност пишувал онака како што Православието и денес учи и би било интересно кога вашите Јеховини сведоци би навеле, поткрепено со извори, кои се тие Отци од првите векови кои го учеле она што тие денес исповедуваат. Размислете, зарем крунскиот доказ против нас кои не нарекувате „наречени христијани“ не би биле идеите и догматите токму на ранохристијанската книжевност, дека во нив е изложена верата каква што вие ја нудите? Зошто не се фатите за работа и не ги проучите ранохристијанските дела? Зарем денешните научници кои ги цитирате во литературата имаат поголем авторитет од оние кои христијанската наука ја слушале од апостолските ученици?
Зошто тогаш, во брошурата на Јеховините сведоци, при цитирањето на Светите отци, не се наведени делата од каде се земени цитатите? Сам ќе ви го дадам одговорот на ова прашање: затоа што водечкото тело на вашите Јеховисти и тоа како ја знае содржината на ранохристијанските дела кои директно го негираат нивното учење и поради тоа повеќе сакаат на своите следбеници да им препорачуваат читање на „Стражарска кула“, отколку делата на пример Свети иринеј Лионски, татко на сите христијани (назив со кој незнабошците ги нарекувале епископите).
3) ТРЕТИОТ ВЕК: ВЕК НА ОТПАД ИЛИ ИСПОВЕДНИШТВО
Што тоа, по кој знае кој пат во литературата на вашите Јеховини сведоци ме ужасна?
Во преправањето на Светото Писмо кое Јеховините сведоци го нарекуваат „Нов Свет“ (New World), на страна 1436 стои: „во средината на третиот век во нашата ера, црквите или отстапиле од некои науки на христијанската вера или ги извртеле. За да се „зголеми престижот“ на отпадничкиот црковен систем, во црквите биле примани пагани без потреба духовно да бидат конвертирани со вера и им било дозволено да ги задржат своите пагански знаци и симболи“.
Верувајте ми, на човекот многу потешко му паѓа отворена лага од премолчување. Таа лага можеби и не би била толку горка да не е изречена против праведници и страдалници, против оние кои, трпејќи мачење и страдална смрт, ја докажале својата приврзаност за Христа. Зачудувачки е со колкаво студенило и презир се понижени од луѓе оние кои Бог ги возвиши.
Би скала да ве прашам, како и сите ваши Јеховини сведоци, дали некогаш сте се обиделе да дознаете нешто од христијанската историја од тоа време? Дали некогаш на еден Јеховин сведок му паднало на памет да прочита што навистина се случувало во третиот век? Очигледно не зошто во спротивно би се засрамил од зборовите напишани во додатокот на преводот на „Новиот свет“ кој пред малку беше цитиран.
Во половината на третиот век, во времето на владеењето на императорот Декиј Трајан (249-251), по првпат самата држава ги гони христијаните. Кон крајот на 249 или почетокот на 250 година Трајан издава едикт од кој имаше ужасни последици за христијаните, а со кој се наредувало гонење на христијаните во целата империја. Поучена од примерите на претходните гонења, власта не се трудела да врши моментални масовни убивања кои само служеле за зацврстување и ширење на Христијанството зошто, според зборовите на Тертулијан: „христијанската крв беше семе за нови христијани“. Овој пат власта се определила долготрајни и жестоки мачења со цел да ја скршат верата кај поединецот и со тоа да дадат пример на останатите. Многу христијани гниеле по занданите непрестајно изложувани на мачења. Освен тоа било заповедано секој христијанин јавно да се откаже од Христијанството така што би принел жртва на идолите. Иако ова гонење било краткотрајно, тоа предизвика големи последици за Црквата. Страшните мачења многу ги натерале посредно или непосредно да се откажат од верата, но имало поединци кои храбро го издржале мачеништвото и исповедувањето, како што биле: Римскиот епископ Фавијан, Антиохискиот епископ Вавила, Ерусалимскиот епископ Александар и многу други познати и непознати. Дали стотината илјади мачени и пострадани се „отпадничкиот црковен систем“ за кој говорат Јеховините сведоци? Кои се тие отпадници и што тие промениле и од што христијанско отстапиле? Христијанската историја од тоа време е позната, зошто тогаш по име не ги кажете кои се тие отпадници, туку воопштено говорите Црква?
Која Црква? Црквата може да биде, и е, само една, апостолска, од постанокот до денес, запечатено со крвта на мачениците!
Во спомнатото гонење имало отпадништво на поединци, но не е Црквата таа која отпаднала од христијанската наука и се вдомила во овоземното царство, како што сакате да прикажете. Многумина отпаднале од Црквата затоа што не можеле да ги издржат прогоните! Свети Кипријан, епископ Картагински, столб на христијанската вера од тоа време, вака пишува: „Имаше и такви кои не чекале повик да се качат на Kапитол, ниту закани за да се откажат…Самите трчале кон форумот и брзале во прегратката на смртта, како тоа оддамна да го посакувале…и врвот на злосторството! Дали Свети Кирпијан е тој одпад за кој говорат Јеховините сведоци? Христијаните кои биле послаби во верата принесувале жртви на идолите за да го спасат својот живот и со тоа се одрекувале од Христа, но прогонот го поднесувале оние посилните и повеќе утврдените во верата. И токму за тој период Јеховините сведоци ни кажуваат како Црквата го „губела престижот“ и примала во своите редови незнабошци кои биле млаки и како замена за своето идолопоклонство го прифаќале Христијанството менувајќи го по своја мерка, расипувајќи го! Колку гнасна лага!!! Замислете како, заради прогоните, од Црквата отпаѓаат оние кои биле христијани, додека во вртлогот на мачењата, во Црквата стапуваат некои незнабошци кои синкретистички прифатиле се она што им се допаѓа, меѓу другото и „паднатото христијанство“ заради кое би се довеле во опасност да бидат и самите убиени и мачени. Бесмислица и лага!
Тажно е со колкава самоувереност бруклинската кујна се потпира на незнаењето на своите следбеници, несрамејќи се ниту од крвта на мачениците кои после 1500 години повторно се клеветени и прогонувани!
4) ЦАР КОНСТАНТИН
Она што вистински поразува во литературата на Јеховните сведоци е односот кон царот Констанитн. Не постои книга во оваа организација, која говори за општи теми, а да не се изнесуваат мноштво „докази“ против цар Константин. Тој за нив е многубожец, паганин, кој не го сфаќал Христијанството и затоа го расипал и му подметнал овоземни замки.
Без разлика што и да бил цар Константин, треба да се знае една вистина: тој е оној кој го запрел тривековното бесмислено пролевање на невината христијанска крв. Презирајќи го токму Константин, Јеховините сведоци ја презираат невината крв на мачениците. Од своите удобни простории во бруклинските централи им наоѓаат маани на страдалниците кои Константин ги спасил од понатамошни прогони и мачења. Од друга страна, не се осмелуваат да го цитираат цар Јулијан (361-363), (кај Јеховистите Јулиј), внук на Константин кој во сеќавањето на Црквата остана познат како Апостата, т.е. Отпадник. Писанието „Против христијаните“ од овој злобен цар, Јеховините сведоци го користат како добар аргумент за потврдување на своите хипотези и наводни вистини без „таканаречени христијански“ примеси, т.е. без она што Црквата го проповеда од постанокот. Тоа е лицемерно бидејќи Јулијан бил суров гонител на христијаните. За Јеховините сведоци не е важно со кого ќе се најдат во друштво, важно е само тој некој со презир да гледа кон Црквата.
За повеќето критичари на цар Константин, неговото крштевање пред крајот на животот говори дека бил млак и рамнодушен кон Христијанството. Како по правило сите забораваат дека во времето на цар Константин имало повеќе многубошци отколку христијани. Доколку Константин отворено се декларирал дека е христијанин, набрзо ќе бил симнат од власт, а со тоа би почнало повторно гонење на Црквата (затоа и заради неговите симпатии кон Христијанството, тој ја преместува престолнината во Константинопол). Се чини дека од денешна перспектива е полесно да се осудува отколку да се оправдува.
Додека цар Константин бил еден од првите иницијатори на создавањето на новозаветниот Канон, Јулијан ја презирал не само новозаветната наука, туку и Стариот Завет го сметал само за еврејска митологија. Константин градел храмови ширум царството посветени на Едниот Вистински Бог, а Јулијан градел многубожечки идолишта на кои и самиот принесувал жртви. Константин умрел како хрристијанин, крстен во името на Отецот и Синот и Светиот Дух, а Јулијан како многубожец кој со обредот наречен тавроболија го „измил“ своето крштевање, одрекувајќи се од Христа! Ова се само неколку разлики меѓу овие два цара. Но никој не сака да тврди, спротивно на вистината, дека цар Константин нема погрешни потези, понекогаш и крупни, што не чуди, но ниту еден историски период не може генерално да се посматра во црно-бело светло. Она што не интересира е дали, како што тврдат јеховините сведоци, со доаѓањето на цар Константин на власт Христијанството потполно паднало и го апсорбирало паганството? За одговор на ова прашање треба да се знае само еден факт, а тоа е дека Миланскиот едикт не давал, како што многумина мислат, поголеми права на христијаните, туку само слобода на вероисповедта, со што е спречен дотогашниот прогон на Црквата. Според Јеховините сведоци, Константиновата улода е во создавање на декадентно христијанство, но тоа не е точно зошто непосредно пред неговото доаѓање на власт, со царството владеело беснилото на свирепото гонење од страна на Диоклецијан кое влијаело на зацврстување на Црквата во верата. Толку тешко можел еден човек, иако бил цар, зацврстената Црква да ја фрли во провалија.
превод сестра ана