ПАТОТ КОН НЕБЕСАТА

ЗА БОГ КОЈ ЉУБИ
Мили Христијани, сите Христијани велат: „Како можеме да не го сакаме Бога?“ или „Кого ќе го сакаме, ако не Бога?“ Ова е вистинита изрека: „Како можеме, а да не го сакаме Бога?“ или слично: „Кого ќе го сакаме, ако не Бога?“
Бог е врховното добро, несоздадено, беспочетно и ќе постои без промени. Како што сонцето секогаш свети, како што огнот секогаш грее, така и Бог по природа е добар. Тој и секогаш прави добро бидејќи „никој не е благ освен единиот Бог.“(Мат. 19, 17) Бог прави добро дури и кога не казнува бидејќи не казнува за да не исправи. Тој не удира за да може да не помилува, ни испраќа таги и жалости за да може да не утеши. „Зошто кого Господ го љуби него и го кара; а го бие секој син кого го прима“. (Ев. 12,6)
Како тогаш некој може да не сака толку големо Добро како што е Бог? Бог е нашиот Творец, не создаде од ништо. Не постоевме и ете живееме, се движиме, имаме битие, постоиме. Неговите семоќни раце не создадоа. Тој не создаде не како другите суштества бесчувствителни и неразумни. Тој не создаде според Својот посебен, Божествен совет, „Да создадеме човек“ (Бит. 1, 26). За другите суштества е речено: „зошто Тој заповеди и создаде се“ (Пс. 148, 5), но не е така со човекот. Речено е: Да создадеме човек.
О, Најсвет, о Најмил Совет! Триипостасниот Бог, Отецот, Синот и Светиот Дух, рече за човекот: „Да создадеме човек“. Каков човек? „Според Нашиот лик“, речено е: „и спред Нашата сличност“. О, чудесна добрина Божја кон човекот! Колку највозвишени почести кон човекот! Човекот е создаден од Бога по лик и сличност Божја. На кое суштество Бог дарувал таква почест? Не знаеме ниту едно. Дарувано му е на човекот и тој е почестен со ликот Божји. Колку најмило и прекрасно суштество Божје, човеку, слико Божја! Човекот ја носи во себе како царски печат.
Како што царот е почестен, така е и неговиот портрет. Како што на Бога, Царот Небесен Му припаѓа целата почест, така и на Неговата слика, човекот. Бог ја излеа оваа добрина при нашето создавање, о Христијанине. Како тогаш можеме, а да не го сакаме Бога?
Паднавме и погинавме. Не можеме доволно да тагуваме заради ова: „Човекот во честа, ако не е разумен, ќе се изедначи со стоката која ја колат“ (Пс. 49, 20). Но и тогаш Бог, Кој го љуби човечкиот род, не не заборавил, туку пронајде чудесни средства за нашето спасение. Ни го испрати Својот Единороден Син, да не спаси и собере кон Себе. „Зошто на Бога толку му омиле светот што и Синот Свој Единороден Го даде за ниеден кој верува во Него, да не загине, туку да има живот вечен. Зошто Бог не го испрати Својот Син да му суди на светот, туку светот да се спаси преку Него“. (Јован 3, 16-17)
Како тогаш да не Го сакаме Бог, Кој толку не сака? Како што и сите Го нарекуваме, Тој е Љубител на човештвото, затоа и човекот мора да биде љубител на Бога. Зошто ништо не може да се даде како одговор на љубов освен љубов и благодарност.
Бог е наш Создател. Тој мисли за нас и се грижи за нас. Ни дава храна, облека и дом. Неговото сонце, месечината и ѕвездите ни даваат светлина. Неговиот оган не грее и ние ја спремаме нашата храна на неа. Неговата вода не чисти и освежува. Неговите ѕверови ни служат. Неговиот воздух не оживува и не држи во живот. Со еден збор опкружени сме со Неговиот благослов и љубов, а без нив не сме во состојба да живееме ни еден момент. Како тогаш можеме, а да не го сакаме Бога, Кој толку многу не сака? Го сакаме човекот кој прави добро; уште повеќе треба да го сакаме Бога, Кој прави добро. Се што е создадено и човекот се имот Божји. „Господова е земјата и се што е во неа, вселената и се што живее во неа“ (Пс. 24,1).
Бог е нашиот Татко. Му се молиме и говориме: „Оче наш, Кој си на Небесата…..“ Како тогаш да не го сакаме Бог Отецот? Добрите деца го сакаат својот татко. Тогаш ако сакаме да бидеме вистински Божји деца и нелицемерно да го наречеме Татко, тогаш мора и да Го сакаме како Татко.
Вистински се говори од страна на сите: „Како можеме, а да не го сакаме Бога?“ Љубовта, како и секоја друга доблест. Мора да пребива во нашето срце. А ако живее во срцето, тогаш сигурно ќе се појави и однадвор, слично на несварената храна од стомакот. Скриениот оган се издава со својата топлина, а мирисите со својата миризба. Така Давид ја покажа својата света љубов која ја чувствувал кон Бога, со своите најслатки химни кон Бога: „Те љубам Господи, Тврдино моја! Господи, Карпо моја, Крепост моја, Спасение мое, Боже мој, Карпо моја, во Кого барам прибежиште, штит мој, рог на моето спасение, Тврдино моја!“(Пс. 18, 1-2) и на многу други места. Иако љубовта може да се крие во срцето, сепак не може да биде сокриена, туку себеси се предава со своите надворешни знаци.
ЗНАЦИТЕ НА ЉУБОВТА КОН БОГА
Да погледнеме кои се знаците на љубовта кон Бога за да немаме лажен сон на љубовта наместо вистинска љубов. Во ништо човек не се лаже колку во љубовта. Знаците на оваа љубов се:
1.Самиот Бог укажува на ова велејќи:„кој ги има Моите заповеди и ги држи, тоа е оној кој има љубов кон Мене“ (Јован 14, 21). Зошто вистинскиот љубител на Бога ќе се чува од се што е одвратно на Бога и ќе брза да исполни се што е угодно на Бога. Заради тоа тој ги чува Неговите заповеди. Занчи оние Христијани кои ги занемаруваат заповедите немаат љубов кон Бога. Таквите се пакосни и им прават штета на другите на секакви начини. Тие се расипници, прељубници и сите оскревнавители. Таквите се разбојници, крадци, и сите оние кои неправедно присвојуваат имот на други. Такви се клеветниците и лукавите, лажливците, препредените, измамниците и лицемерите. Такви се бајачите и тие кои одат кај нив. Такви се оние кои прават лоши дела. Таквата љубов не го сака Законот Божји, ниту Самиот Бог. Тие се сакаат себеси и сопствените потреби, но не Бога или Неговиот свет закон.
2.Очигледен знак на љубов кон Бога е искрената радост кон Бога, зошто ние се радуваме на она што го љубиме. Слично на тоа, Божјата љубов не може да постои без радост и кога човек ќе ја почувствува слаткоста на Божјата љубов во своето срце, тој се радува во Бога. Зошто толку слатката доблест како што е љубовта не може да се чувствува без радост. Како што медот го засладува нашето грло кога ќе го пробаме, така и љубовта Божја го прави нашето срце радосно, кога пробаме и видиме дека Бог е добар (Пс. 34, 8). Таквата радост во Бога може да се види на многу места во Светото Писмо, а најмногу е претставена во Светите Псалми. Оваа радост е духовна и небесна и таа е предвкус на слаткоста на вечниот живот.
3.Вистинскиот љубител на Бога го презира светот и се што е во светот и тежнее кон Бога, неговиот најсакан. Тој не ги цени честа, славата, богатството и сите утехи на светот по кои трагаат синовите на овој свет, зошто нему единствено Бог, несоздаденото и најмилото Добро, му е доволно. Во Него тој наоѓа совршенство на честа, славата, богатството и утехата. За него Бог е бесценет бисер зарди кого се останато го смета за неважно. Таквиот не сака ништо на Небесата ниту на земјата, освен Бог. Таквата љубов е насликана во самите зборови на Псалтирот: „Кого го имам на небото освен Тебе? Кога сум со Тебе ништо не сакам на земјата. Премалени ми се и телото и срцето: Стено на моето срце и мое наследство, о Боже довека!“ (Пс. 73, 25-26) Тој ја користи храната, пијалокот, облеката и се останато само колку што е потребно, но не за сетилни задоволства. Од ова следи дека кој го сака светот, не го сака Бога. Според сведоштвата на Апостолот: „Ако некој го љуби светот, нема во него љубов кон Отецот“ (1.Јн. 2, 15).
Такви се оние кои пронаоѓаат задоволство само во гордоста и надворешниот сјај на светот, во богати домови, во богати кочии, богати трпези, во носење на скапоцена облека, да бидат славени и обожавани од сите и т.н. Таквите луѓе ја љубат: „телесната желба и желбата на очите и гордоста на животот“ (1 Јн. 2, 16), што е се одвратно пред Бога, но тие не го сакаат Бога.
4. Вистинскиот љубител на Бога секогаш Го чува во умот и Неговата љубов кон нас и Неговите добродетелства. Ова го гледаме дури и во човечката љубов зошто често се сеќаваме на оние кои ги сакаме. Така што секој кој Го сака Бога, се сеќава на Него, мисли на Него, наоѓа утеха во Него и Нему Му се радува. Зошто каде е неговото богатство, таму е и неговото срце. (Матеј 6, 21) Нему бесценето и најдраго богатство му е Бог. Спред тоа неговото срце исто така го држи неразделно од Него. Затоа тој и се сеќава на Неговото Свето Име често и со љубов. Од ова гледаме дека оние кои Го забораваат не Го сакаат, зошто заборавеноста е очигледен знак на отсуство на љубов кон Бога. Оној кој сака никогаш не може да го заборави својот љубен.
5.Оној кој љуби не сака никогаш да биде одвоен од љубениот. Многу Христијани сакаат да бидат со Господ Исус Христос кога е прославен, но не сакаат да бидат со Него во тешкотии, прекор или пак да го носат својот крст. Тие Го проколнуваат да влезат во Неговото Царство, но не сакаат да страдаат во светот и така покажуваат дека нивното срце не е право и дека тие вистински не Го сакаат Христа. А да ја кажеме вистината, тие повеќе се сакаат себеси отколку Христа. Поради оваа причина Господ говори: „И кој не го земе својот крст и не тргне по Мене, не е достоен за Мене“ (Матеј 10, 38). Вистинскиот пријател се познава во несреќа. Нашиот вистински пријател не сака и не не заборава во несреќи. Така и вистинскиот љубител на Христа е оној кој живее со Христа во овој свет, му се прилепува во срцето и без жаќење го поднесува крстот со Него и сака да биде со Него неразделно во векот кој доаѓа. Таквиот му говори на Христа: „Мене ми е добро да бидам близу Бога“ (Пс.73, 28).
6. Знак на љубов Божја е и љубовта кон ближниот. Оној кој вистински Го сака Бога исто така го сака и својот ближен. Оној кој го сака својот љубен, го сака и она што го сака неговиот љубен. Изворот на Божјата љубов е љубов кон Бога, но љубовта Божја се познава преку љубовта кон ближниот. Оттука е очигледно дека оној кој не го сака својот ближен, не го сака ни Бога. Како што Апостолот учи: „Ако некој каже: јас го љубам Бога, а го мрази својот брат, тој е лажец зошто кој не го љуби својот брат, кого го гледа, како може да го љуби Бога, Кого не Го гледа? И оваа заповед ја имаме од Него: Кој Го љуби Бога да го љуби и својот брат“ (Јн. 4, 20-21). Ова се знаците на Божјата љубов, сокриени во човековото срце.
Драги Христијани, да се покаеме и да и завртиме грб на својата суета, да го исчистиме своето срце со покајание и скрушеност за да може Божјата љубов да почива во нас. „Бог е љубов и кој стои во љубов, тој стои во Бога и Бог стои во него“ (1.Јн. 4, 16).
ПАТОТ КОН НЕБЕСАТА-втор дел
ЗОШТО БИ ТРЕБАЛЕ ДА ГО ЉУБИМЕ БОГА?
Бог е врховно добро од Кого извира секоја добра работа и сите блаженства кои се и кои секогаш ќе бидат.
Без Бога сите блаженства се проклетства и несреќи, животот е смрт, радоста и сладоста се горчливи. Да се живее со Бога е среќа во несреќи и жалости, богатство во сиромаштија, слава во срам и утеха во жалост. Без Бога не може да има вистински спокој, мир и утеха.
Спред тоа, љубете Го Бога како ваше врховно добро и блаженство, љубете Го повеќе од секое друго суштество, повеќе од мајката и таткото, од жената и децата, повеќе од вас самите. Приближете Му се во срцето и над се, сакајте Го Него зошто Тој е вашето вечно добро и блаженство, без Кого нема ни живот, ни блаженство, ниту во овој век, ниту во векот кој доаѓа.
Секое Божје суштество е добро, но нивниот Создател е неспоредливо подобар. Љубете го, тогаш, тоа добро кое постои, без почеток, секогаш ќе постои, без промени, од Кого сите суштества се создадени добри.
СЕЌАВАЈТЕ СЕ НА ЉУБОВТА БОЖЈА
Секаде и во секој труд сеќавајте се на Господ Бог и Неговата света љубов кон вас. Се што можете да видите на Небесата и на земјата и во вашиот дом ве побудува да се сетите на Господ Бог и Неговата света љубов. Ние се развиваме во љубовта Божја. Секое Божје суштество носи сведочење за неговата љубов кон нас. Кога ќе видиш создание Божје и имаш полза од него, речи си на самиот себе:„ова е дело на рацете на Господ Бог и создадено е заради мене. Овие светлечки тела на небото, сонцето, месечината, ѕвездите, се тоа е создание на Господ Бог и тие го претставуваат цел свет и мене. Оваа земја, на која живеам, која носи плод за мене и мојата стока, и се што може да биде на неа, е создание од мојот Господ Бог. Оваа стока која ми служи е создание од мојот Господ и од Него ми е дадено да ми служи. Оваа куќа во која живеам е благослов Божји и дадена ми е од Него за одмор. Оваа храна која ја јадам е дар Божји за освежување и утеха на моето немоќно тело. Оваа облека во која сум облечен Господ Бог ми ја даде заради покривање на моето голо тело.
Овде е иконата Христова; слика на мојот Спасител Кој заради мене дојде во овој несреќен свет да ме спаси мене кој гинев, страдав и умирав, заради мене, и така ме извади од гревот, ѓаволот, смртта и пеколот. Ја обожавам Неговата неискажлива љубов кон човекот.
Овде е иконата на Богородица, слика на Пресветата Дева која го родила телесно, бесемено, Исус Христос, мојот Господ Бог. Блажена е меѓу жените Мајката која го носела Овоплотениот Бог и блажен е плодот на нејзината утроба (Лука 1; 46)! Блажена е утробата која го носела Господа и градите кои го доеле (Лука 11; 27)!
Овде е иконата на Предвесникот; тоа е слика на тој голем пророк, кој бил испратен од Бога пред лицето на мојот Спасител Исус Христос да на луѓето, кој им го проповедаше Него, можеше да Го покаже велејќи: „Ете Јагне Божје, Кој ги зема на Себе гревовите на светот“ (Јован 1; 29), кој се најде достоен да Го крсти во реката Јордан.
Овде е иконата на Апостолот, тое е слика на Ученикот на мојот Спасител кој Го видел лично, кој отишол со Него, го гледал како прави чуда, го слушал како проповеда, го гледал како страда заради спасението на светот и како станува од мртвите и се вознесува на небото.
Овде е иконата на Маченикот, тоа е слика на борец кој издржал дури до крв заради честа на мојот Спасител Исус Христос и не го штедел ни својот свет живот, заради Неговото Име и ја втемелил нашата побожна вера како вистинска леејќи ја сопствената крв.
Ова слово, Светото Писмо кое го слушам, е Слово Божје, тој збор од Неговата уста. Устата на мојот Господ го зборуваше тоа и преку нив, Господ ми говори: „Помил ми е законот на Твојата уста отколку илјадници златници и сребреници“ (Пс. 119; 72). О, Господи, дарувај ми уво да го слушам Твоето свето слово.
Овој свет дом, црквата во која стојам е храм Божји каде се нудат молитви и славење на Бога од страна на верниците, браќата мои. Овие гласови, ова славење и заедничката молитва се оние гласови со кои химните, заблагодарувањето, пофалбите и славењето се испратени кон Светото Име на мојот Бог.
Овој свет човек, епископ или свештеник, се најблиски слуги на мојот Бог, кои Му принесуваат молитви за мене грешниот и за цел свет. Овој човек, проповедникот на Божјите зборови, е гласник на мојот Бог кој мене и на останатите мои браќа ни го осветлува патот на спасението.
Овој мој брат, секој човек, е сакано суштество Божје и како јас, е суштество создадено според ликот и образот Божји. И по падот, беше избавен, како јас, со Крвта на Синот Божји, мојот Спасител, и повикан во вечниот живот на Словото Божјо. Мора да Го сакам мојот Бог како сакано суштество, како самиот себеси. И не смеам да му правам ништо што тој не сака и мора да му правам она што тој би го направил на самиот себе зошто тоа е она што мојот Господ ни заповеда. Со еден збор, секоја прилика и секој предмет може да те инспирира на сеќавање на Господ Бог со љубов и мора да ти ја покаже Неговата љубов кон тебе зошто дури и Неговата казна доаѓа од љубовта Негова кон нас. Спред Светото Писмо: „Кого Господ го љуби, него го казнува“ (Евреите, 12; 6).
Тогаш запомни го насекаде и во секоја прилика и во сите предмети Името на твојот Господ Бог. Погрижи се да не Го заборавиш својот Добротвор кога уживаш во Неговите добродетелства, за да не се покажете како неблагодарни зошто заборавањето на Добротворот е јасен знак за неблагодарност.
Бог е твојот Создател, Избавител, врховен Доброчинител и добар Старател. Те создал и ти ја дава секоја добра работа и без Неговата добрина не би можел да живееш ниту една минута.
Не го гледаш својот Доброчинител со воие очи, но ги гледаш добрините кои ти ги дарува. Ги гледаш сонцето, месечината и ѕвездите кои те осветлуваат. Го гледаш огнот кој те грее и на кој спремаш храна. Ја гледаш храната која те задоволува, ја гледаш облеката со која е покриено твоето голо тело. Ги гледаш останатите безбројни добрини кои Тој ти ги дал заради твоите потреби и утеха.
Гледајќи го сето тоа и примајќи ги сите добра, сеќавај се на твојот невидлив Добротвор секаде и секогаш со љубов и заблагодарувај Му се за сите Негови добрини со чисто срце. Најголемото добро е што со Негова добра волја, Христос, Неговиот Единороден Син, дојде на земјата и не избави со Својата драгоцена Крв од страдања, пекол и смрт. Во овој дел Тој ја покажа Својата преголема добрина кон нас. Затоа мораме секогаш непрекинато да гледаме со вера на ова големо дело Божје, толку несфатливо за умот, и да се сеќаваме на Бога Кој толку не сака нас недостојните. Мора да му се заблагодариме со сето срце, да Го обожаваме, славиме, да пееме и да Го прславуваме со срце и устите наши. „Благословен е Господ, Израелевиот Бог, зашто го посети и го искупи Својот народ; и ни издигна рог за спасение во домот на Својот служител Давид“ (Лука 1; 68-69).
Ти исто така би требало секогаш да го памтиш ова големо Божје дело и да му се воодушевуваш, да Му заблагодаруваш на Бога од срце, да живееш како е угодно на Бога, Кој дојде на земјата за да ги спаси грешниците, за да не Го навредиме со својата неблагодарност. Тој сака да те спаси, би требало да ја исполнуваш Неговата волја и да се грижиш за спасението на својата душа со трудољубивост. Биди Му благодарен, живеј во светот смирено, со љубов, кротко и трпеливо, како што Тој живеел. Тој го бара истото и од тебе.
Труди се да Му угодиш на Бога, со вера и послушност на она што Тој бара и што Му е угодно и немој да правиш она што Тој не сака и што не Му е угодно. Без послушност, без разлика што човек да работи, не му угодува на Бога.
ПОЧИТ КОН БОГА
Не го обожавај Бога со материјални работи и површно, туку со добра совест, страв, љубов, послушност, благодарност, молитва и вера. Зошто: „Бог е Дух, и кои Му се поклонуваат, треба да Му се поклонуваат во Дух и вистина.” (Јован 4; 24).
Спомнувај го Името Божје со почитување, страв и побожност и тоа само кога и каде треба да се спомнува, зошто Името Божје е свето и страшно, а тие кои го спомнуваат без почит, тешко грешат. Подај ја целата почит кон Името Божје како кон Самиот Бог. Го спомнуваш името на земскиот цар со почит-така и треба. Колку со поголема почит треба да го спомнуваме Името на Бога, Царот Небесен, кое длабоко се почитува, љуби од сите Ангели и Свети души, со крајна стравопочит.
Божјото Име правилно се спомнува во молитви, во славење, заблагодарување, во пофалба и духовни песни, во разговори и говори соодветни за Христијани. Кога се зборува за Светиот Збор Божји, за Законот и Евангелието, за доаѓањето на Христос во светот, за Неговиот живот на земјата, страдањето и смртта која ја претрпел заради нас, за Христовиот Суд, за вечните маки и вечниот живот.
Не го спомнувај во други разговори, без некоја потреба, а ако постои потреба да се спомне, тогаш тоа нека биде со големо внимание и почит.
Чувај се од спомнување на Името Божје во лаги и шеги, за Судот Божји да не дојде на тебе во тој момент: „зошто начиот Бог е оган кој гори“ (Евреите, 12; 29).
Без жива вера и страв Божји не е возможно да се живее побожно. Живата вера се инспирира во човечкото срце од размислувањето за зборот Божји и Светиот Дух. Од оваа причина треба да внимаваме на зборот Божји и да се молиме Самиот Бог да ја запали лампата на нашата вера во нашето срце. Старвот Божји често се создава од размислувањето за сеприсутноста на Бога и Неговото сезнаење. Бог во суштина е насекаде присутен и каде и да бидеме, Тој е со нас, што и да правиме, зборуваме, мислиме, се е пред неговите очи. Тој ги знае нашите дела многу повеќе отколку ние самите. Мисли на ова, Христијанину, и внимавај и со Божја помош, ќе се роди страв Божји во тебе. Стравот Божји ќе те чува и исправува секаде и во сите работи и ќе те оддалечува од секое лошо дело и ќе те потврдува во секое добро дело. Така ден по ден ќе стануваш се подобар.
Држи Го Бога, значи, пред своите духовни очи и ќе има страв Божји, како Псалмопоецот: „Секаде пред себе Го гледам Господа“ (Пс. 16; 8).
Додека стоиш во црква биди внимателен кон она што се чита и пее. Тоа раѓа грижа на совеста, вистинска молитва, искрено пеење и заблагодарување. Избегнувај телесно стоење во црква, со скитање на умот вон црквата, и телесно стоење пред Бога, а да се размислува за светски работи, за на тебе да не се примени изреката: „Овој народ Ме почитува со усните, а нивното срце е далеку од Мене“ (Матеј, 15;8). Затоа, додека стоиш со телото во црква, стој и со срце и дух, како да стоиш пред Бога.
Кога ги гледаш иконите на светителите, сети се дека Еден е Создателот Кој кој ги создал и нив и тебе и дека Неговата цел за нив била иста и како за тебе, т.е. да ги спаси нив и тебе. Тие се прославени, а пред тебе лежи иста слава, само угледај се на нивните животи и ќе бидеш спасен.
Молитвата не се состои само од стоење и поклонување на телото пред Бога и во читање на напишани молитви, но и без тоа, можно е да се молиш во умот и духот во секое време и на секое место. Можеш да се молиш додека одиш, седиш, лежиш, меѓу луѓе, и во осаменост. Крени го својот ум и срцето кон Бога и моли за милост и помош од Него. Зошто Бог е секаде и на секое место и вратата кон Него секогаш е отворена и лесно е да Му се пријде , за разлика од луѓето. А ние можеме да Му пријдеме со вера и молитви, секаде и во секое време, во секоја потреба и услови. Можеме да му зборуваме во секое време…Господи, смилувај се, Господи помогни!“ и слично.
СВЕТИ ТИХОН ЗАДОНСКИ
МВПЦ-администрација