ЦРКВАТА НА ГОСПОД ИСУС ХРИСТОС

КОНЦЕПТОТ НА ЦРКВАТА
Во овие модернивремиња, се обидуваме да дадеме дефиниција на Црквата: што е Црквата, кога била основана, кој ја формирал и врз која основа, како е структурирана, која е вистинската Црква, што е таа и т.н.
Сите овие прашања на почетокот на христијанскиот живот и апостолската ера на Отците не биле поставувани. Во времето на Отците на Црквата имало покажување на живот и валидност толку очигледна што вакви слични прашања не се појавувале. Тогаш Црквата била заедница на љубов активно објавувајќи го распнувањето на Христос. Од друга страна, Црквата, како тајна, дава малку формални дефиниции.
Црквата може да биде разбрана само преку искуство, со благодат и учествување во нејзиниот живот, како што Исус им кажа на своите ученици: „Дојдете и видете“. Тоа е искуство на жива вера! Теолошките книги и катехизмите ги подвлекоа формулите на околностите кои резултираа од контроверзните квоти меѓу различните теолошки школи; сепак сите дефиниции се концептуални по природа, но не доктрински.
Доктринските учења на Отците на Црквата не водат кон дефиниции, туку даваат опис на животот на Црквата. Во нив е идејата на Црквата и секој жив член на црковниот живот е одреден. Институционалните форми и нивниот социолошки аспект го крие вистинското срце на Црквата, зошто верата е тврда увереност во она на кое се надеваме и убедување за нештата, што не се гледаат. (Евреите, 11:1).
Црквата е Тело Христово, а Педесетницата која продолжува до денес на земјата е слика на Тројството, односно дејство на Отецот кој продолжува да создава, Синот кој продолжува да спасува, Светиот Дух кој продолжува да осветува . Преку Символот одреден на Соборот во Никеа ние исповедуваме:„ Верувам во Една, Света, Соборна и Апостолска Црква“. Тоа значи: ја „знам“ видната институција на Црквата, но „мислам“ на невидливото: на упокоените, ангелите, вистинското и постојано присуство на Бога, Неговата благодат и Неговата милост.
Навистина постои тесна врска меѓу двете димензии на Црквата: видлива и невидлива , земја и небо, без да се измеша едната со другата и исто тело на живот во кое тие ги прегрнуваат небесата и земјата: Црквата во две димензии-небо и земја.
ПОТЕКЛО НА ЦРКВАТА И НЕЈЗИНАТА ПРИРОДА
Во Откровението (13, 8) и во Првото послание на Петар (1, 19) се зборува за Јагнето заклано од формирањето на светот за да се покаже дека делото на создавањето на светот го донесе со себе заедничкото учество на светителите на Црквата, Алфа и Омега на сето творечко дело на Бога.
Светот беше создаден во поглед на овоплотувањето на Христос, Синот Божји и со тоа Црквата постои од создавањето.
Исповедувањето на Православната вера е почеток на Црквата во Еденската градина. Всушност суштината на Црквата е изразена во тесната врска меѓу Бога и човекот навестена во рајот.
Бог го создаде човекот обединувајќи ги во него Неговите Ипостаси (овоплотувањето), создадените и несозадените, т.е. видливото и невидливото.
Исус Христос, Син Божји, се шири насекаде благодарение на принципите на едносушноста во Христа – Тело Христово- Црква: Бог – човекољубие, божество во човекот.
Зад минливоста на светот, нашата вера го открива трајното дејство кое останува во Црквата како центар на универзумот, судбината на светот и на секој од нас е испреплетен. Она што се случи во Христа со симнувањето од Светиот Крст е во секој човек и во човештвото преку обоготворување на целта на соборноста за љубовта кон создадената природа и несоздадената, за видливото и невидливото.
Единствено во Црквата човекот го исполнува своето спасение, а Свети Петар вели „да станете учесници во Божјата природа“ (2 Петар, 1, 4).
Обоготвореното човештво е живо претставување на Светата и Животворна, ЕдносуштнаТроица и е основа на Православната духовност.
ЦРКВАТА Е БОГ
Тајната на Црквата е назад во историјата, многу свети текстови пишуваат за Бог зашто нè избра во Него, пред создавањето на светот, за да бидеме свети и непорочни пред Него во љубов, во што се состои распределбата на тајната, која од вечноста беше скриена во Бога (Ефесјаните 1, 4 и 3, 9). Предпостоењето на Црквата во Бога е да се покаже природата на Црквата.
Црквата не зависи од историјата, и само формите на општествениот живот се случајни според историската еволуција, но Црквата не зависи од историјата, бидејќи нејзиното потекло е од друго место. Така Црквата, „скриена од сета бесконечност“ во беспочетниот Бог во небесата, се симнува од небото и со огнен јазик ја создава историјата во Ерусалим на денот на Педесетницата. Сите суштества на земјата и под земјата и на небото клекнуваат на колена и се приближуваат на Христа.
ВРСКАТА БОГ-ЧОВЕК ВО ЦРКВАТА
Основната разлика меѓу Павославието и ереста е врската со која историското тело е воспоставено како Црква. Во православното разбирање на врската меѓу Бога и човекот е опишана во форма на Крстот во која точката на среќавањето меѓу хоризонталната и вертикалната оска ја претставува Црквата.
Верската меѓу Бога и човекот е Црквата, и е во центарот на светот исполнета со божествена реалност во човечкото битие, преобразувајќи го во суштина која навестува дека хоризонталниот континуитет е Апостолското наследство, светите тајни(кои го овековечуваат Месијата),таа е обединувањето на верните во Христа.
Во пракса Православната Црква е онаму каде што дејствува апостолската тајна на заедничарењето, каде епископот ја слави Евхаристијата и ги обединува луѓето собрани во Тајната наТелото Хрис тово.
ЦРКВА, ИНСТИТУЦИЈА И НАСТАН
Светото Писмо не учи дека Светиот Дух „дува“ каде и кога сака, но прво се симнува врз Црквата и дејствува во воспоставеното тело.
Црквата историски потекнува во дејствувањето и страста Христови во тело. Светоста, пророштвото, тајниот живот, не можат да се дефинираат како институција; енергиите на обожението всушност не може да бидат институционално организирани.
Освен „институционалните форми“, постојат „форми на настан“.
Важно е да не се одвои или противи институционалното и настанот бидејќи тие се надополнуваат.
Институцијата „има свои корени длабоко во преполниот извор на Духот„ и настанот ќе дејствува само во контекст на црковната институција.
Видливата Црква не е само видлив собир на христијани, туку и „Дух Божји“ и благодатта на светиите живее во оваа соборност, нејзината видливост е затоа место на невидливото и неговиот бескраен настан.
Црквата е едно бидејќи таа е едно духовно тело оживеано од едниот и ист Божествен Дух, чија единствена Глава е Христос. Црквата иако е земна таа е небесна и божествена.
Месијата ја држи небесата и земјата собрани во Храмот.
СВЕТОТАИНСКАТА ЦРКОВНА СОБОРНОСТ
Горенаведеното ја истакнува извонредноста на Црквата во однос на светот.
Црквата не е организација или организиран човечки живот, туку е телото, животот на Бога во човекот и тоа веднаш ја дефинира нејзината структура како „Светотаинска соборност“.
Во оваа заеница ние влегуваме преку крштевање, почетникот е осветлен, доаѓањето на Христа дејствува во него, и откако е оформен во сликата на својот архетип, станува ново битие запечатено со дарот на Светиот Дух со помазување.
Откако станува соединет во Христа, ќе остане дел за секогаш без никаква можност за исклучување,сите негови дејства стануваат црковни дејства, односно во Црквата дури и ако биде исклучен од светото Причестување.
Црквата учи, категизира,прогласува и сведочи, но нејзината главна задача е да го проповеда Царството Божје и преобразувањето на човекот.
Живиот член на Христа се гледа како роден во живототворниот Дух , Творецот и Дарителот на еден сосема нов и свет живот.
Светиот Дух дава живот на душите и ги прави таинствено да засветат во природата на Едината и Најсвета Троица.
ЕВХАРИСТИЈАТА ВО ЦРКВАТА
Раната црква ги спои во еден акт трите главни светии: Крштевањето, Потврдувањето и Евхаристијата, нарекувајќи ги „отпочнување“.
Со еден акт новокрстениот поминувал низ трите фази и станувал член на народот на Бога, соединувајќи се со Христа. Евхаристијата е светиња над светињите. Екскомуникацијата без учество на Трпезата е знак на неучество во животот на Црквата. Надвор од Црквата нема спасение, што значи дека нема спасение надвор од Светата Евхаристиска Соброност.
Така причесната „недостојност“ спомната од Свети Петар во Првото Послание до Коринтјаните (11, 29) не се однесува на моралната состојба (сеуште ранлива), туку на негрижата, светлината на верата и ставот на човекот пред тајната.
Вистинското враќање кон моралниот ред на Црквата не е прашање на евхаристоска верност, туку учество во „примањето на целото тело“ на Господа. Всушност Господ ги додаде во Црквата оние кои беа на патот на спасението (Ап. дела, 2, 42). Тоа значи дека Господ ги додал спасените кон сите верници собрани на исто место за една иста работа: Евхаристијата – Црквата.
По Педесетницата, всушност, Црквата е место каде сите се обединети во Христа како членови и роднини.
Според светите Отци, Адам распаѓајќи се го исполни светот со своите фрагменти: Бог ги соедини во Христа и ги направи свое Тело.
ЦРКВАТА Е ЕДНА И СВЕТА
Отец Афанасиев, руски теолог, ја нагласува фундаменталната разлика на двојниот концепт на еклезиологијата: „Евхаристиска Еклезиологија“ и „Еклезиологија заснована врз идејата за Универзална Црква“. Втората идеја ја наведува потребата од едно универзално тело од кое локалните Цркви нема да се повеќе од места. Овој универзализам е по природа централизиран и води кон собирен центар на монархија.
Тоа е замислата на монархиската јурисдикција на Црквата во Рим. Дури некои протестантски теолози имаат римохристијански концепт.
Евхаристиската еклезиологија, која ја има својата основа во светите книги, го интерпретира зборот Еклезија (црква) во смисла „на Божји луѓе повикани на зближување во Телото Христово“.
Многубројноста на Господовите трпези не влијаат на посебноста на апсолутно една Менса зошто Еден е и Ист Христос кој се жртвува и нуди и бројот на местата не ја спречува едната и иста Соборна Црква (разбрана како универзална, а не како римска). Светиот Дух е присутен кај сите оние кои ја примаат евхаристијата како да со неа се причестува само еден и тогаш таа е цела и без ограничување.
Секоја локална црква, насекаде во светот, е телото на Христа во која почива Светиот Дух.
Свети Игнатиј Антиохиски учел дека секоја локална црква изградена во својот Епископ – жив знак на Црквата – е Соборна Црква и универзална, значи таа е Една и Света. Така Црквата е неделива и никогаш не е збир на локалните цркви.
„Каде е Христос, таму е Црквата и каде е Светиот Дух, таму е Црквата.“ Затоа секоја локална црква ја има полнотата на Црквата и Евхаристијата бидејќи таа е вертикална.
Ако локалните заедници се „делови“, човек е принуден да го признае соодветното присуство на Духот на Христа во врска со полнотата на принципот кој ја интегрира во себе целата Црква. Ова е позицијата на Црквата во Рим, но тоа е погрешно место!
Ако црквите комуницираат една со друга за да реагираат на одговорноста на една страна на телото, тогаш на другата излеваат динамичен карактер на мисионерска експанзија како Христова заповед за да го проповедаат Евангелието низ целиот свет и да крштеваат.
Сепак е разбирливо дека хоризонталното проширување на правосудната, административна црква е секогаш лоцирано, но во смисла на редот на Црквата и ограничениот број на луѓе.
Единството на Црквата не е збирот на локалните цркви, туку е едносуштната заедница на еднакви членови во ликот на Светата Троица.
ЦРКОВНАТА ПЕНТАРХИЈА
Традиционално Црквата ја штити заедницата на петте патријаршии: Ерусалимската, Антиохиската, Римската, Александриската и Константинополската. Оваа поврзаност покажува дека тоа се еквивалентни членови на Православното заедничко учество.
Интервенциите на императорите на Константинопол-Византија преку одржувањето на соборите наметнаа одредено првенство за политички причини. Канонот 34 на Апостолите вели: Епископите треба да го признаат приматот меѓу себе и да не прават ништо без него…но ниту приматот не може да прави било што без другите. Само преку овој вид на единство Бог ќе биде прославен во Светиот Дух.“
Но ова правило е донесено од луѓе според човечкиот ум условен да се обиде да дејствува како принцовите од овој свет, но не со божја волја и закон.
Единствената разлика меѓу епископите е почеста. Со години Рим ја применува функцијата „прв меѓу еднаквите“, но по неговото одвојување од Православната заедница, Константинопол тврди дека ја наследил оваа почест, но и тоа е од човечко потекло – црковно, но не божествено.
Канонот 48 од Помесниот картагински собор вели дека епископот од првата столица не се нарекува егзарх на свештениците или првосвештеник бидејќи добиената цела благодат на Светиот Дух е еднаква по достоинство со сите епископи и дури во ваков случај да се тврди спротивното би било мошне
Уште помалку местото на епископот во Рим не содржи ниту доктринална непогрешливост, ниту пак правна власт над црквите.
Ватиканскиот собор во 1870 година останува собор само на Римокатоличката Црква, а не на Едната и Света Црква. На тој собор дури се осудиле да го објават тоа и со овој акт Римската Црква се оддалечува од Црковната традиција и црковната заедница на Една, Света, Соборна и Апостолска Црква и целото Православие, паѓајќи безнадежно во голем раскол.
До сега согледавме дека Црквата основана од Христа е многу различна од Римската и неговата теологија.
Бог Отецот ја дал целата власт на Христос – Цар и Првосвештеник, и Он се оддржува се до крајот на светот, што повторно го покажува единството на Црквата на небесата и на земјата.
Секој епископ е „жива слика на Христос“, човек исполнет со сожалување и слуга Божји и има само една власт, а тоа е милосрдност и сочуствителност кон својата паства.
МВПЦ
+++јован-хадји