ЕВАНГЕЛИЕ ЗА ЈОВАН КРСТИТЕЛ, ПРЕДВЕСНИКОТ ГОСПОДОВ

Нема вистинска мудрост без љубов, ниту права љубов без мудрост. Мудроста без љубов е мудрост змиска, себична и отровна; љубовта без мудроста е силен дожд кога засушената земја очекува благ дожд.
Колку неизмерно мудра е љубовта Божја! И ништо не може да се спореди во неизмерноста. Колку е голема мудроста и љубовта Божја, е покажана во создадената природа! И пак, таа е сенка на онаа мудрост и љубов, покажана од Бога преку Господ Исус Христос во делото на човековото спасение. Колкава мудроста и љубовта Божја е покажана при Првото Создавање! Но тоа е мудрост на создавање на некого кој не постоел, љубов на давање на некого кој немал. Мудроста пак покажана при Новото Создавање е љубов на себе жртвување.
Уште еднаш и уште двапати и уште многу пати прочитајте ги Евангелијата на нашиот Господ и Спасител Исус Христос и исполнете се со неискажана Божја мудрост и Божја љубов. И ќе почувствувате умножено повеќекратно здравје на душата и силата на душата и радоста и животот.
Господ доаѓа на светот за да го излечи, обнови, воскресне од мртвите. Како доаѓа? Доаѓа како војвода пред кого и по кого одат војски. Војските небесни се насекаде околу Него. Би рекле: ќе го видите царскиот син во свила и порфира, а тоа – дете, родено во овча пештера и повиено во јасли воловски!
Би рекле: ќе видите генерал пред чија војска стои гора од бајонети, кои го заштитуваат неговиот живот од препади и непријателски напади. А тоа, всушност, е безопасно дете, по кого во лов се подигнале Царевите земски, како на лов на елени.
Би рекле: Ќе видите цар во свилена облека, каде брза во златни обувки, во придружба на своите големци. А тоа во суштина е прост работник кој пешачи долго и далеку по каменит пат и по валкан друм, по трновити патеки, дури од Назарет, на устието на реката Јордан, за да ја поклони својата глава под рацете на Јован Крстител и де се крсти, како и другите луѓе.
Ќе прашате: па каде се тие Негови војски? Тука се, околу Него, напред и назад. Тоа се светли ангелски војски кои во Христос го гледаат својот Војвода и Цар. Тие би сакале да Го носат на херувимски коли, но Он не сака – и само Он знае зошто не сака, Он и Неговиот Отец и Светиот Дух. Ангелските војски би сакале да Го облечат во сонце и да го накитат со ѕвезди и да го опашат со виножита, но Он тоа не го сака и само Он знае зошто не сака. Ангелите би сакале да го објават Неговото доаѓање со труби; би сакале одеднаш со својата снага и сила да ги отворат очите на сите луѓе на земјата, да прогледаат и да го познаат својот Господ; би сакале ангелите и би можеле, да дадат јазик и на дрвото и каменот, и на воздухот и водата, за целата природа да го дочека со извик: Осана! Осана! Но, Он тоа не го сака – и само Он знае зошто.
И ние сега знаеме зошто не сакал. Целото тоа славење Он го има во вечноста. Но Он сега се спуштил во мрежата на времето, во темнината на гревот и смртта, каде безброј Негови браќа плачат и ридаат, и се распаѓаат од смртта. Он се наоѓа во непријателскиот логор и преоблечен во затвореник, сличен на останатите заробеници, внимателно и мудро оди со цел властодршците на тој темен логор да ги фати и врзе, а своите заробени браќа да ги ослободи и воздигне во Царството на Бога и бесмртните ангели.
Тие војски ангелски за Него постојано се видливи, а за другите луѓе тие само повремено блеснувале како ретки зраци на сонцето зад густ облак. Во Неговиот живот на земјата воглавно имало три почетоци. Едниот почеток е одбележен со зачнувањето и раѓањето, другиот со крштевањето, а третиот со воскресението. Првиот почеток го означува Неговото доаѓање на свет, вториот Неговата проповед со зборови и чуда (зошто Он и како детепроповедал и правел чуда, но тоа било тајно), а третото означува основање на Неговото бесмртно царство. При првиот и последниот почеток постоеле ангели видливи и за останатите луѓе, а при вториот почеток, т.е. при крштевањето Негово, се објавиле Светата Троица. Но, ни вториот почеток не бил без појава на ангели. Се појавил еден ангел, тоа не бил бестелесен ангел, туку човек, по име Јован, син на првосвештеникот Захариј и неговата жена Елисавета. Тој не бил ангел како другите ангели, но беше наречен ангел од пророкот. „Еве ќе испратам ангел Свој, кој ќе го подготви патот пред мене, вели пророкот. (Малах. 3, 1).
Со ова пророштво го почнува своето Евангелие светиот евангелист Марко. И ова е една умилна тајна. Секој евангелист почнува со некој особен почеток; евангелист Јован почнува од вечноста, Матеј од Авраам, Лука од земското раѓање на Спасителот, а Марко од крштевањето на Јордан. Зошто сите евангелисти не почнуваат со еден почеток? Но, кажете ми каде е тој еден почеток на Исус Христос? Тешко е да се оди по една мртва работа до нејзиниот почеток, а колку потешко по жив човек, а не пак за Животодавец од Кого почнува животот. Всушност, секој од нас има четири почетоци, достапни било на нашиот ум или на нашето запазување. Еден наш почеток е во Бога, вториот во нашите прародители, третиот во нашите родители и четвртиот во времето кога почнуваме да го пројавуваме нашето најголемо делување на овој свет. Но Христос има и еден петти почеток во однос на тебе, како и во однос на секој од нас. Имено: почетокот на Исус Христос, Синот Божји и Неговото Евангелие за тебе е тогаш кога Он оживува во твоето срце и ум како твој единствен Спасител; тогаш кога Он престанува да биде во тебе само како едно златно кандило наполнето со масло, но кое не гори, туку кога се запали и почнува целото твое битие да грее и осветлува, тогаш, кога Он за тебе станува насушен леб без кого не можеш да поминеш ниту еден ден, тогаш кога Он ќе ти стане поголема вредност од целата вселена, од сите блага, од роднини и пријатели и подраг од самиот твој земски живот. Тогаш за тебе е вистински почеток на Исус Христос. Тогаш ти ќе можеш да ги разбереш останатите четири почетоци спомнати од четворицата евангелисти.
Евангелистот Марко го почнува своето евангелие со почетокот на Христовото јавно проповедање и јавното делување во светот. И веднаш го истакнува пророштвото на пророкот Малахиј за Јован Претеча, како за ангел кој оди пред лицето на Господ.
Зошто и пророкот и евангелистот го нарекуваат Јован ангел, кога тој не бил ангел, туку човек? Прво затоа што Јован со својот живот бил подобен на ангел небесен, и од сите смртни луѓе најмногу се приближил на ангелскиот живот. Второ за да се научиш и ти дека целта на Христовото дело на земјата е од луѓето да создаде ангели, од смртните и грешните и со природа заробени луѓе да создаде бесмртни, безгрешни и од природата слободни битија, како што се светите ангели на небото. Што е тоа што свети Јован е наречен ангел? Прво заради својата послушност кон Бога, второ, заради својата слобода од светот и трето заради безгрижноста за својот телесен живот. Првото е основата на светот, второто произлегува од првото, а третото од второто.
Ангелите се совршено послушни на Бога. На нив постојано непосредно се откриваат неискажаните тајни на Божјата мудрост, моќта и љубовта и нивната послушност кон својот Творец не е поради тоа што мора, туку од радост и смиреност. И свети Јован бил совршено послушен на Бога од детството. Роден од престарени родители, тој уште во раната младост останал сираче и бог му останал единствен родител, единствен наслон и единствена љубов. Неговиот татко бил првосвештеник, така што Јовановото богопознавање можело само да биде засилено. Неговото зачнување во утробата на стара мајка неродилка, со силата и волјата Божја не можело да остане непознато на него. Кога евангелистот Лука ја знаел чудната историја на зачнувањето на Јован, така и неа мора да ја знаел и Јован. Тој знаел дека Божји ангел го објавил неговото раѓање, така да ги знаел и пророчките зборови на ангелот: тој ќе биде голем пред Бога и ќе се наполни со Духот Свети уште во утробата на својата мајка и тој ќе дојде пред Него (пред Исус) во дух и сила на Илија. Се ова било врежано во срцето на малиот Јован. Главните линии на неговиот живот Бог му ги открил уште од најраното детство и нему веднаш морало да му биде јасно, што тој треба да прави и каков живот треба да живее. Тој веднаш се повлекол во пустина (Лк. 1, 80) деноноќно да ја ослушнува со духот свој волјата на живиот Бог. Тој целиот се предал на Бога и се очекувал од Бога. Нему не му требало да го учи некој од луѓето, зошто Оној од кого и луѓето го добиле своето најдобро знаење и го пренесувале од еден на друг, непосредно општел со нив и Самиот непосредно му ја откривал волјата Своја. И така одделен од светот, Јован сосема се прилепил за Бога, како и ангелите небесни. И како ангелите, и тој пиел од праизворот на мудроста, моќта и љубовта. Затоа и пророкот го нарекува ангел.
Освен тоа Јован наликувал на ангелите небесни и по својата слобода од светот и луѓето. За него светот бил прашина која во еден момент е зелена а во друг црна, но секогаш е прашина. За него луѓето биле само збунето стадо кое го изгубиле својот пастир. Што се светот и луѓето пред насекаде присутниот жив Бог? Што е нивната сила, нивната пофалба или закана? Исто што и меур во длабоко море. Никакво добро не може светот да даде на човекот, додека не го позајми од Бога, ниту пак некаква штета светот може да нанесе на човекот во присуство на Бога и без Божје допуштање. Од што тогаш да се плашиме од светот кога целиот свет живее во страв и диши со страв? Затоа Јован, како ангел Божји, воопшто не се врзал за светот, ниту пак имал страв од светот. Затоа Јован без страв им се обраќа на грешните ерусалемски велможи, пред кои светот се поклонува како пред идоли:„Породи аспидини! Кој ви кажа да бегате од гневот кој доаѓа (Лк. 3, 7)? И Ирод го прекорува за сите зла кои ги прави. Јован не се плаши од никого, освен од живиот Бог и Неговата света волја. Тој не ги разликува луѓето ниту по облека, ниту по чест, ниту пак по власт, ученост, богатсвто или старост – тој ги разликува само по нивната душа. Неговите очи не гледаат телесни луѓе, туку човечки души, кои за очите на другите луѓе се кријат под маската на своето тело. Таква слобода од светот и луѓето имаат само ангелите Божји. Затоа пророкот го нарекува Јован ангел.
Освен тоа се уподобил на ангелите и со безгрижноста за својот телесен живот. Ангелите не се телесни како луѓето, но и тие имаат светла одблека на својата личност која може да се нарече небеско тело (1. Кор. 15, 40). Ангелите се сосема безгрижни за себе, тие не мислат што ќе јадат или пијат или пак што ќе облечат. Служејќи му на Бога тие знаат дека Бог ќе ги нахрани, напои и облече. Кој е тој домаќин на земјата кој ги остава своите верни слуги да гладуваат и да одат голи? Бог уште повеќе се грижи за Своите верни слуги. Ние сме повеќе опколени со Бога отколку со воздух и светлина. Тој го знае нашето битие и ги знае нашите потреби. И тој секојдневно ги задоволува нашите потреби. Зошто сите луѓе не можат да го видат тоа? Зошто повремено се појавува суша и глад! Зошто Бог го дозволува тоа? Затоа што Бог не само што го храни нашето тело, туку и нашата душа. А искуството покажува дека телесната глад е храна на душата. Најочигледен доказ за ова е постот. Постојано ситото тело покажува постојано гладна душа. Кој пости тој душата ја гости. Човекот што повеќе се навикнува на постот, тоа се повеќе ги намалува грижите за своето тело и ја зголемува радоста на својата душа. Ова не може само со зборови да се каже или пак само да се слушне, ова е јасно само кога човек сам го проба и го практикува во животот.
Како и сите свети луѓе, кои не живееле со книжевна мудрост, туку со пробани стварности, така и Свети Јован. Тој се научил на безгрижност за својот телесен живот, не преку читање на книги и слушање на мудреци, кои кажуваат а не покажуваат, туку преку пробување да се живее без грижа. Тој пробал пост и увидел дека човекот можел да живее не само без сите тие јадења, за кои тој толку многу се грижи, туку и без леб. Тој се хранел само со див мед и растенија . Тој не употребувал ни вино, ниту било каков пијалок. И никогаш не се спомнало дека тој се жалел на глад или жед, зошто него го хранела Божјата сила која наидувала со верата и како на послушен слуга преку храната што ја земал. Лебот ангелски го јаде човекот (Пс. 87, 25). Тоа се случува со верните и послушните, додека неверните и непослушните мораат покрај раскошната кујна да имаат голема аптека. Зошто преку раскошното јадење и пиење на неверниот и непослушниот не му доаѓа храна на телото и душата, туку потешкотии, гнев и болести. Јован не се грижел ниту за живеалиште и облека. Живеалиште му била пустината покриена со небесен свод, а одело му била кожен појас од камилски влакна. Така и Илија бил опашан со кожен појас, што означува умртвеност на страстите и подготвеност да се врши волјата Божја. Тој ја гледал својата душа облечена во сончева риза од небесни ангели, отколку во телесна мрша („Подвижниците ослабувајќи го телото го ослабнувале и гревот; се грижат да бидат бестелесни, заменувајќи го смртното со бесмртно“, Григориј Богослов.) веројатно со цел и тој, како и апостол Павле, и многу други светители, не знаел дали е во тело или надвор од телото (2Кор. 12, 3-4). Се одморал или спиел или под ведро небо или во некоја од многуте пештери во пустината. За што тој би се грижел кога душата му се одмара во царскиот скут на небесниот Творец? Отровните змии и гладните лавови му биле соседи. Но тој не се плашел од нив зошто знаел дека над нив е севидечкото Око. И зошто би се плашел од нив кога тие не можеле да му наштетат на душата? А своето битие тој го гледал во својата душа, а не во своето тело. Свети Јован бил слободен од сите телесни грижи. Неговата душа била целата во грижа, а Божјата волја единствен закон и господар на неговата душа. Во тоа тој личел на ангелите небесни, затоа и пророкот го нарекува ангел.
Но има и друго пророштво за Свети Јован. Големиот пророк Илија го нарекува глас кој вика во пустината: подгответе пат за Господ, порамнете ги патеките Негови. Додека првото пророштво повеќе се однесувало за личниот карактер на Свети Јован, ова пророштво повеќе се однесува на карактерот на неговата служба, неговата мисија. Што е, тогаш, неговата служба? Да биде глас кој повикува во пустината, кој ќе ги опоменува луѓето да го подготват патот за Господ. Под пустина се подразбира пустината покрај реката Јордан од каде силниот Претеча Христов му затрубил на човештвото за узбуна:
Покајте се!
Ете, гневот доаѓа!
Ете, секирата стои до коренот на дрвото!
Ете, секое неродно дрво се сече и во оган се фрла!
Ете, доаѓа појакиот од мене, на кого лопатата му е во рака!
Ете, плевата ќе гори со оган вечен!
Покајте се!
Под пустина се подразбира и целото човештво и целата историја на човештвото, кое од грев се исушило. Претеча е првата ластовица на новата пролет. Но тој самиот не е ни пролетно сонце, ни пролетна миризба, ни пролетна песна – тој е само трубач кој ги буди заспаните во долготрајната зима. Тој е само весник на пролетта, додека пролетта е Господ Исус Христос.
Под пустина се подразбира и старата човечка душа, оддалечена од Бога и зануркана во смртна темнина, како река понорница во песочна пустина. Свети Јован е совест која ја крева реката кон сонцето, а Христос е Сонцето. Совеста е претходник на љубовта, како што е Јован на Христос.
Подгответе го патот Господов и израмнете ги патеките Негови. Како? Исповедајте се и покајте се. Направете го ова итно зошто Господ доаѓа. Тој ќе тропне на вратата на секоја душа. Кој се исповеда и се покае, тој ќе ја држи вратата на душата отворена и Господ ќе влезе и ќе му донесе живот вечен. А кој нема да се исповеда и покае, тој вратата на душата ќе ја држи затворена и зарѓана од гревови. И Господ ќе помине покрај него. Но по Него оди секирата и оганот, како што пред Него оди пролетта со сонцето, мирисот и песната. Патиштата Господови и патеките Негови се човечките души; нерамнините по нив се гревовите и безаконијата.
Што значи да се подготви патот Господов, тоа го објаснува пророкот Исаија во овие зборови: сите долини нека се подигнат и сите гори нека се спуштат (Ис. 40, 4). Тоа е: се она што го сметате за ниско и слабо, подигнете го високо, а се она што го сметатае за високо и моќно, спуштете го долу. Или со други зборови: Бога сте го сметале за ниска долина иако е Он највисока висина, а светот материјален сте го сметале за највисока висина, додека тој е низина и подножје за Божјите нозе. Гревот го преврте светот наопаку. Отфрлете го гревот и светот повторно ќе застане исправено. Затоа исповедајте се и покајте се и крстете се со крштевање на покајување заради простување на гревовите.
Се појави Јован крстејќи во пустината и проповедувајќи крштевање со покајување за простување на гревовите. Како знаеме дека Јован е предвесник на Христа? Дали само по тоа што тој се објавил на светот на неколку месеци пред Христа? Не, туку и по проповедите и делата свои со кои тој ги подготвувал луѓето да го дочекаат Христос. Целата негова проповед е повик на луѓето да се покајат; целото негово дело е крштевање со покајување за простување на гревовите. Исповеста, покајувањето и крштевањето со вода го прави Јован, но простувањето на гревовите не е во негова моќ. Само Христос може да врши простување на гревовите. Јован тоа го призна велејќи: Јас ве крштевам со вода, а Он ќе ве крсти со Светиот Дух и со оган (Лк. 3, 16). Со тоа тој признал дека со своето крштевање само ги подготвува луѓето за крштевање Христово. Неговото крштевање е повеќе знак, а Христовото е вистинското крштевање со кое човекот се чисти од гревовите и станува ново создание и се всинува во Бога и се вбројува во полноправните граѓани на царството небесно.
Пустинскиот пророк Јован, ја познавал човечката природа до најголемите длабочини, целата нејзина слабост, наклонетост кон злото и колебливост. Тој тоа го осознал во триесетте години од својот осамен живот поминати во пустина. Преку себе го осознал целиот свет и се што има и може да има во светот. Неговата победоносна борба со самиот себеси му донела неисцрпно познавање на човечката природа. Затоа тој и сега излегува пред луѓето со слободата на победникот. Неговото знаење не е стекнато од книги, туку од прва рака, од Бога преку сопствено искуство. Отаму и неговото проповедување има чисто практичен карактер. Тој не им верува на луѓето на збор. Дури и кога еден човек искрено се исповедува и и скрено го изјавува своето каење за направените гревови, Јован не му верува, зошто тој ја знае колебливоста и слабоста на човековата природа. Го знае тоа Јован и настојува со целата сила покајниците да засведочат на своите зборови и дела. Долгото грешење на човекот му станува навика, а покајувањето може да биде само со долго вежбање во добродетели. „И добрата навика и злото времето ги храни како огнот дрвата“(Петар Дамаскин). Затоа Јован, сомнително гледајќи на моменталното покајување, им довикува: покажете плодови достојни на покајување (Лк. 3, 8).
На гордите фарисеи, садукеи и книжници ерусалемски, кои се гордееле со своето потекло од прататкото Авраам, Јован им довикува: Да не мислиме и не зборуваме во себе-го имаме таткото Авраам, зошто ви велам дека Бог може и од овој камен да подигне деца на Авраам (Мт. 3, 7-9). Грешната мисла и грешниот говор во себе е првото тајно зло во човекот од кои подоцна извираат сите јавни зла. Што помага искажаното покајување ако човекот продолжи во себе да мисли и зборува за злото?Лошата мисла и лошиот говор во себе не се само мисла и говор, туку се лошо дело, дури и пред да се посведочат со надворешни лоши дела. Змијата, која има отров во забите, без разлика дали каснала или не, таа е отровна змија.
Бог може и од овој камен да подигне деца Авраамови – има повеќе значења. Прво, Бог навистина е моќен за да создаде од камен луѓе какви сака. Од простиот народ Бог може да подигне апостоли, евангелисти, светители и јунаци над јунаците , а првенците на народот, кои светат со земен, минлив и лажен сјај, Бог ќе ги отфрли ако не покажат плод достоен за покајување. Од незнабошци кои се поклонуваат на мртви камења и дрва, Бог може да направи Свои слуги. Залудно израелските мудреци се гадат од нив како од нешто валкано и недостојно за земјата и небото; ако тие исти мудреци не се покажат на дело како деца Авраамови, Бог од незнабожците ќе создаде на Себе верни слуги. И конечно, нека мудреците на овој свет не се гордеат со своето знаење на законите земски и законите Божји, додека срцето им е тврдо како камен. Навистина, додека срцето им е тврдо како камен со дотогаш нивниот ум, преполн со разновидни знаења, ќе ги води право во вечниот оган. Тие се навикнале да го ценат само знаењето, но го занемариле срцето, тие дури и се гордеат со тврдината на своето срце. Но, Бог може од срцето да направи појдовна точка на човечкото спасение, од срцето, а не од умот, како што и Господ рекол преку пророците: и ќе ви дадам ново срце и нов дух ќе вметнам во вас, ќе го извадам каменото срце од вашето тело и ќе ви дадам срце и ќе ви вдахнам нов дух во вас (Езек. 36, 26). Насобраното знаење не можело да го омекне нивното срце. Но Бог може кај вистинските покајници да го омекне срцето со Својата благодат и тогаш со топлината и светлината на срцето кај верните ќе се осветли и умот со целото потребно знаење.
Така ги учи Јован тврдокорните ерусалемски мудреци, на дело да ја покажат искреноста на своето покајание. А најголемото дело кое тие горделивци и презители на останатите луѓе, можат да го направат е отфрлање на своите злобни мисли и зборувања во себе дека тие се деца Авраамови.
Од други луѓе Јован бара различни плодови на покајувањето; имено кој има две облеки нека даде една на оној кој нема; и кој има храна нека прави така (Лк. 3, 10-11). Јован знае дека овие покајници се затруени со лоши обичаи, дека иако имаат две облеки, зграпчуваат и трета и дека иако имаат многу храна, не ја делат со сиромашните, туку собираат се повеќе и повеќе. Затоа сега ги упатува на нов обичај на правење милосрдност, помагање на бедните, давање и делење, за да можат да го рашират на таков начин своето тесно срце и да го почувствуваат братството меѓу луѓето и татковството на Бога, нешто во што целосно ќе ги воведе Појакиот од Јован, преку крштевање со Светиот Дух и оган.
На цариниците Јован им препорачува други плодови на покајување, што приличи на нивниот лош обичај да земаат од народот повеќе отколку што законот бара. Цариниците биле даночници, закупници на данокот кои се богателе прекумерно и незаконски со земање од народот. Тој обичај толку бил закоравен кај нив што тие со неправедно стекнатото богатство се гордееле како и мудреците ерусалемски со својата мудрост. Како тие би можеле да го осведочат своето покајување ако не со отфрлање на лошите навики и држење на законските прописи? Мудриот Јован затоа им дава лек според болеста.
Што Јован им советува на војниците? На никого да не прават насилство и да бидат задоволни со својата плата. Повторно според болеста им дава лек. Наоружаниот човек е склон да прави насилства, самото оружје го тера на тоа. За да направи насилство, тој мора на насилството да даде некакво оправдување, како на својата совест, така и пред светот; оттаму на вооружениот човек му е својствено да ги напаѓа другите и да се жали на својата мала плата. Со цел покајувањето на војникот да има трајни вредности, тој мора да се откаже од своите лоши навики, од насилството, напаѓањето и жалењето дека има мала плата.
Се ова што Свети Јован препорачува како плодови на покајување не е доволно за спасување на душата од гревовите, но е доволно да ги удостои луѓето да излезат пред Христа. Задачата на Свети Јован претеча била токму таа, да засвири на узбуна, за луѓето колку толку се исчистат и се удостојат да излезат пред боженственото лице на Спасителот.
Гледајќи го страшниот пророк, и слушајќи ги неговите необични крици и закани со секира и оган, луѓето го прашувале: Кој си ти! Да не си ти Христос, кого светот го очекува?
-Јас не сум Христос, одговори Јован.
-Да не си Илија?
-Не сум.
Кој си? (Јов. 1, 20-23).
Глас на оној што вика во пустината: израмнете го патот Господов!
И смирено признаваше Јован и исповедуваше:
-Доаѓа по мене Појак од мене, пред Кого јас не сум достоен да се наведнам и да ги одврзам ремените на Неговите обувки.
Христос дојде да ги научи луѓето на заборавеното смирение и послушност. Тој ни даде совршен пример на Своето смирение и Својата послушност кон Отецот небесен. И Неговиот Претеча не учи со својот пример на смирение и послушност – со својот пример на безгрешно смирение и послушност пред Христа.
Луѓето кои немаат смирение и послушност, немаат мудрост и љубов. А кој го нема тоа, тој го нема ни Бога. А кој го нема Бога, тој се нема ни себеси, туку постои како да не постои: темнина и сенка смртна.
Ако некој меѓу нас каже: Христос е премногу висок пример за мене, не можам на Него да се угледам – еве му го Јован Претеча, кој како човек е поблиску до смртните луѓе. Нека се угледа на смирението и послушноста на Јован. Но, ако некој не сака да прави добро, тој секогаш наоѓа изговори за своето бегање од доброто. А кој бара светлина на своето жално битисување на земјата, тој со радост ќе ја најде во ѕвездата на Свети Јован Крстител. Блазеси му на тој зошто таа ѕвезда, како онаа која ги донесе ѕвездарите од Исток во Витлеем, ќе го донесе најсветлото Сонце, Господ Исус Христос, кој е едниствена песна на ангелите и единствено спасение на луѓето за секогаш. Затоа нека Му е слава и благодарност, со Отецот и Светиот Дух – Троицата едносушни и неразделни, сега, секогаш, низ сите векови и во вечноста. Амин.
МВПЦ Осло администрација