ЕКУМЕНИЗАМ

„ГРЕВОТ НА РАСКОЛОТ ВО ХРИСТИЈАНСТВОТО“
Ако во основите на Христијанството лежат вероучителните вистини (догмати) кои Црквата ги добила по пат на Божје Откровение и кои поради тоа се прифаќаат како теолошки аксиоми кои не се докажуваат, во основата на гностичката (квазихристијанската) религија на Новото време, наместо наведените догмати, се наоѓаат или лични теолошки мудрувања на она што го кажале Светите Отци, мудрувања кои Црквата не ги прифатила и не ги признала за свое учење, или слични мудрувања на „новите отци“, т.е. набедените богословски авторитети (на модерната епоха), нивните шпекулативни религиозно-филозофски ставови (или теолошки софизми) кои слепо, како вистина ги прифаќаат поголемиот дел на учесниците на тој историски процес, буквално како да се „спонтани пројавувања на „Апсолутниот“ (т.е. породите на „лажниот разум“ самиот гностик го сметаат за пројавување на „Апсолутниот“).
Затоа во основите на пристапот на Руската Црква за „теолошки дијалог“ со претставниците на „неправославното христијанство“ (кој треба да спреми терен за „воспоставување на единство на црквите“, што очигледно се појавува како конечна цел на екуменистичкото движење воопшто, како и „православниот екуменизам“) за оправдување на учеството во тој проект, Руската Православна Црква, покрај другите неогностички „аксиоми“, се користи со идејата која не само што никогаш не била својствена за Христијанството, туку му е, без сомнение, потполно туѓа. Таа концепција ја формулирале „новите отци на црквата“ и ја нарекле „грев на поделбата во христијанството (расколот)“.
Да се тврди дека таа концепција е еретичка, значи да не се каже ништо, затоа што тука се пројавуваат ставови кои се наоѓаат потполно надвор од границите на Христијанството. Ако класичните ереси, како правило, отфрлаат или искривуваат одредени учења на Црквата, тогаш „православниот екуменизам“ го објавува целото историско Христијанство како лага. Поради тоа тука поправилно е да се зборува не за ерес, туку за потполно отстапување од Христијанството како такво.
Идеологијата која ги прогласува историските „поделби во Христијанството“ како грев на самата Црква (на самите христијани), едноставно сведочи за себе како нехристијанска, нецрковна и неправославна по дух. Се негира единството и светоста на Црквата која, според доктрината на „православниот екуменизам“, се покажува како онаа која непрестајно греши со „поделбите“, т.е. бидејќи од себе ги отстранува еретиците и расколниците, нешто што Црквата Божја го прави од кога Христос ја основа.
Он говорел: „Немојте да мислите дека дојдов да донесам мир на земјата; не дојдов да донесам мир, туку меч. Зашто дојдов да разделам човек од татка си, и ќерка од мајка си, и снаа од свекрвата нејзина. И непријатели на човека ќе бидат неговите домашни.“(Мт. 10, 34-36).
Со други зборови, одвојувањата се случија заради вистината која Христос ја откри. Тие поделби се појавуваа и во текот на Неговиот овоземски живот не само меѓу Евреите (т.е. внатре во старозаветната црква во која Спасителот-Месијата прво дошол), туку и меѓу Апостолите (падот на Јуда, одрекувањето и покајанието на Петар).
„Бидејќи знам дека по моето заминување ќе се втурнат помеѓу вас лути волци, кои нема да го штедат стадото; а и од вас самите ќе станат луѓе, што ќе зборуваат изопачено, за да ги одвратуваат учениците заедно со себеси.“ (Дел. 20, 29-30)
„Чеда, последно време е. И како што сте слушале дека ќе дојде антихрист, и сега веќе се појавија многу антихристи; од тоа разбираме дека е последниот час. Тие излегоа од нас, но не беа наши; бидејќи ако беа наши, ќе останеа со нас; но се јавија, за да се знае дека сите не се наши.“(1 Јов. 2, 18-19)
„Не впрегнувајте се заедно со неверниците; зашто, какво општување постои меѓу правдата и беззаконието? Што воопшто има меѓу светлината и темнината? Какво согласие може да има меѓу Христа и Велијар? Или, што општо има меѓу верник и неверник?“ (2Кор. 6, 14-15)
„Затоа излезете од нивната средина и одделете се! Вели Господ, и не допирајте се до нечисто, и Јас ќе ве примам! И јас ќе ви бидам Отец, а вие ќе Ми бидете синови и ќерки”, вели Господ Седржителот.“ (2Кор. 6, 17-18)
Значи не е возможно поубедливо да се покаже својот надворешен однос кон Христијанството освен претходно наведеното да се прогласи за „грев на расколот“.
Токму тоа се прави во религијата на „православниот екуменизам“. Така во програмското излагање на професорот по теологија, протопресвитер Виталиј Боровој, со наслов „Прашања на историјата и теолошките основи на учеството на РПЦ во меѓухристијанските средби во 19 и 20 век (до 1961 год.)“ прочитано на пленарното заседание на Синодалната Теолошка Комисија на РПЦ, оддржано на 6-7 февруари на Московската духовна академија, гностичката синтагма „грев на поделбата во Христијанството“ е ставена во насловот на првата глава („Единство на Црквата и гревот на поделбата во Христијанството), т.е. поставена е за основна почетна точка на целокупното заседание. Поради одредена причина, ова никого од Комисијата не го вознемири. Добивајќи премолчена согласност на изнесената лага, теолошкиот софист, заради празно убедување, се повикува на вториот титулоносен софист:
„Христијаните не ја сочувале, туку ја нарушиле заповедта за единство“. Професорот А.В. Карташев, познат црковен историчар, професор на Свето-Сергиевскиот Теолошки Институт во Париз, последен обер-прокурор на Светиот Синод (РПЦ) и Министер за Вера на Русија, влијателен учесник на Соборите во 1917-1918 година говори за поделбите во Христијанството: „Христијаните се сами виновни за настанатите поделби и одушевувањата околу поделбите. Немало христијанска љубив и ете се случи расколот (Црквата се подели). Самиот раскол е доказ за гревовноста на нивната човечка природа. Зарем не е тоа грандиозно, срамно дело – делење на Црквата?“/ „Зарем Христос се раздели?“ (1.Кор.1, 13). (2)
И навистина, зарем не е тоа грандиозно, срамно дело да се нарече одделувањето на еретиците и расколниците од Црквата „грев на христијаните“, т.е. да се наречат грешници Отците на Светите Вселенски Собори кои ги одделиле, Отци од кои поголемиот дел се прославени светители повеќето заради нивната борба со еретиците?
Ако на гностичкиот екуменизам Канонските Собори се причинители за поделбата, исто како и на заблудените кои се одделени од Црквата, во Христијанството потполно е обратно: Вселенските собори се свикувале за со посредство на одделување на оние кои сеат раздор, да се сочува единството на Црквата.
„Било заповедувано да се свикуваат Вселенските собори за сите појавени непровилности да бидат разрешувани или смирувани, за да се елиминираат сите сомневања во верата, без поделба во љубовта, и оние кои отстапиле од вистинскиот пат, да ги повикаат на чистотата на спасувачките лекови, а други со совети да ги смират за да не бидат одделени од единството на Црквата“. (3)
Затоа „Нема никаква причина јас, кој се грижев бидејќи единството на соборната вера е нарушено од страна на еретиците, одушевено да се радувам бидејќи тоа е повторно вратено во состојба на неповреденост.“ (4)
Од сето кажано следува дека „православниот екуменизам“ упорно бара НЕ единство на Црквата (единство кое според дефиниција не е нарушено затоа што го чува Главата на Црквата, а не титанските напори на гностиците), туку единство со светот како единствена алтернатива на Црквата. Објективно барајќи токму такво помирување „со останатиот христијански гностички свет“, „религијата на православниот екуменизам“ со самото тоа себе се позиционира надвор од традиционалното Христијанство кое само се трудело на сите можни начини да се огради себе (Црквата) од тој „свет кој лежи во зло“, кој се приближува кон својата пропаст.
Цитираните зборови на Господ (Мт. 10, 34-36) Свети Јован Лествичник ги толкува вака: „Дојдов да ги разделам богољубивите од светољубивите, телесните од духовните, славољубивите од смиреномудрите, а на Бога се угодува со делење и разделување кога тоа се прави заради љубов кон Него“. (5)
Врз основа на веќе наведеното, основниот правец на екуменистичкото „единство“ градено со титански напор, прави чисто светски (суетни, овоземски) потфати, грижи и заштита, како заедничка борба за „зачувување на животната средина“, „зачувување на семејните вредности“, заштита на „правата на човекот“, социјална правда и т.н. Учесниците на тие потфати на остатоците на христијанскиот ум им се чинат како да ги исполнуваат евангелските „заповеди за единство“.
Но, христијанската оценка на сличните дела е спротивна: „Вие сте, чеда, од Бога и нив сте ги победиле; зашто Оној, Кој е во вас, е поголем од оној што е во светот.“(1Јов. 4,4). „Не лажете се: „Лошите разговори ги расипуваат добрите обичаи!” (1Кор. 15, 33).
Во тоа е и работата што „православните екуменисти“, спремни да се лажат себеси и другите, повеќе сакаат „лошо друштво“ за да „воспостават единство“ со светот на „добрите обичаи“, отколку со Отците на седумте Вселенски собори и многу помесни собори кои следеа во духот на вистината и кои ги спровеле сите тие „поделби“.
„Во времето на Вселенските собори, врз основа на резултатите од христолошките спорови и со нив предизвиканите отпаѓања од Источната (Византиската) империјална Црква, се одвоиле несторијанците, монофизитите и монотелитите кои потоа образувале свои национални цркви. При формирањето на тие одделени цркви пресудна улога играле политички, национални и културно-етнички чинители, а не богословски“. (6)
Излегува дека Божјиот Дух (нешто што Црквата со векови исповеда) не бил Оној кој ги вдахнувал соборските Свети Отци да ги отстранат еретиците од единството на Црквата, туку нивната обична човечка немоќ. (Христијаните самите се виновни на настанатите поделби и одушевувањето со нив. Немало христијанска љубов и ете раскол. Самиот раскол е доказ за гревовноста според нивната човечка природа“.) Затоа ова, од аспект на православното Христијанство, не е само хула на Канонските Собори на Црквата и на нивните канонизирани учесници, туку и индиректно „непријателство кон Бога“ (Кој ги вдахнал светителите да ги реализираат тие „одделувања“). На сличен начин професор Боровој (како теолошки софист кој продолжува да се спротивставува на двеилјадната историја на Црквата, Светото Писмо и Светото Предание) го толкува расколот на православните и католиците (т.е. како резултат на личната гревовност на конкретни членови на Црквата која во ништо не ги „обврзувала“ вистинските христијани од тоа време).
„Во историјата е прифатено овој настан условно да се нарекува „конечна поделба на црквата“, иако Црквата Христова секогаш била и е Една Света Соборна и Апостолска Црква на која нема да и одолее вратата на адот зошто со неа и во неа е Христос, во сите денови до крајот на векот. Фактички и канонски во 1054 година настана само прекин на односите, прекин на комуникацијата (и изрекување на анатема) меѓу кардиналот Хумберт, пратеник на папата Лав IX (кој во тоа време веќе се упокоил и не бил именуван негов наследник) и патријархот Михаил Керулариј и без присуство на други источни патријарси. Покрај тоа и поради националната омраза меѓу Латините и Грците во периодот меѓу XI и XIII век, тој прекин на однос двете страни (Исток и Запад) го прифатиле како физичка состојба која трае до денес. (Тие анатеми пред неколку децении, во согласт со патријархот Атенагора и папата Павле IV, и делегациите од Рим и Константинопол, биле поништени „како да и не постоеле“). (7)
На крај, на таа децениска, од академските катедри, нова патристика, огласувана религиозна софистика (која „пријателски се однесува кон светот“ а „непријателски кон Бога) толку сме се навикнале, толку навлегла во оптек („Зошто срцето на овие луѓе закоравело, и со ушите тешко слушаат; и очите свои ги затворија за со очите да не видат и со ушите да не чујат…(Мт. 13, 15)) што незабележливо за мнозинството станала официјална еклисиологија во РПЦ, која на овој или на оној начин е огласена или се пројавува во сите нејзини нови доктринарни документи.
На пример, во заедничката Декларација на римскиот папа Франциск и патријархот Кирил (2016 година) во првите пасоси ние го наоѓаме токму тој екуменистички „догмат“ на Карташев-Боровој за меѓусебниот и универзалниот „грев на поделба во Христијанството“ и „неговите тешки последици за двете страни“.
„Ние сме поделени со раните создадени во дамнешните и неодамнешните времиња, поделени и со различни сфаќања и толкувања на нашите претци во врска со нашата вера во Бога, еден во Три Лица – Отец, Син и Свети Дух. Ние жалиме заради загубата на единството кое се случило како резултат на човечката слабост и гревовност, и покрај молитвата на Првосвештеникот Христос Спасителот: „За да бидат сите едно, како што си Ти, Оче, во Мене, и Јас во Тебе; па така и тие да бидат во Нас едно, (и да поверува светот дека Ти си Ме пратил)“(Јов. 17, 21). (8)
Така излегува дека единството на Црквата не се нарушува само со отпаѓање на расколниците и еретиците од Неа, туку и со постапките на членовите на Црквата. А тоа од „источната“ страна се Светите Отци на Правослвната Црква (од „големата шизма“ до денес) со кои авторите на Декларацијата немаат ништо заедничко.
„И пак се одрече тој со клетва: „Не Го познавам Човекот.”(Мт. 26, 72)
НАПОМЕНИ:
1.Протопресвитер Виталиј Боровој, Бујевски А.С. Православната Црква и екуменистичкото движење (историско-теолошки преглед) во книгата Православие и екуменизам. Документи и материјали 1902 – 1998, МФТИ стр. 8
2.Карташев А.В. Христијанско обединување: Екуменистички проблеми во православната свест. Зборник на написи. Париз, ИМКА-ПРЕСС, 1993. стр.91
3.Послание на светиот римски архиепископ Лав до императорот Теодосиј, Дела на Вселенските собори. Казањ, 1908 Т.З. стр.32
4.Ибид стр. 185
5.Свети Игнатиј (Брјанчанинов): За следењето на нашиот Господ исус Христос/Преп. Јован Лествичник. Подвижнички слова: Слово 3, 15/Собрани дела на Свети Игнатиј Брјанчанинов. М.„Паломник“, 2006. Т.1. стр.85
6.Протопресвитер Виталиј Боровој, Бујевски А.С. Православната Црква и екуменистичкото движење (историско-теолошки преглед) Цит. Изд.стр.9
7.Ибид стр.12
8.Заедничка изјава на Римскиот папа Франциск и неговата Светост Патријархот Кирил. http://www.patriarchia.ru/db/text/4372074.
Извор: https://antimodern.ru/greh-razdelenia/
администрација на МВПЦ
превод сестра Ана